Ο λαϊκισμός λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς… τη λόξα τραβά. Αλλά δεν είναι μόνο η λόξα που, με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη, επιστρέφει ως φάρσα. Είναι και τα ψέματα που χρησιμοποιούν για να αποτίνουν φόρο τιμής στη δική τους αλήθεια.
Γιατί κανείς δεν γνωρίζει την τιμή της αλήθειας όπως τη γνωρίζουν οι ψεύτες. Ο πολιτικός τσαρλατανισμός που εμπορεύεται το συναίσθημα με σκοπό να το στρέψει κατά της λογικής. Και οι τσαρλατάνοι κερδίζουν γιατί η πολιτική, ξεκινώντας από το Καστελόριζο για να φθάσει σ’ αυτόν που θα βάραγε το νταούλι και θα χόρευαν οι αγορές, εξελίχθηκε σε πόλεμο αφηγήσεων.
Κατασκευή ιστοριών, συγκινησιακά φορτισμένων, για ιδιοτελείς λόγους, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για τα πραγματικά αίτια της τραγωδίας. Ετσι, με τη διατύπωση αναπόδεικτων κατηγοριών φθάσαμε ο πρωθυπουργός να ευθύνεται για τον σταθμάρχη, και, ποιος ξέρει, προσεχώς για τους σεισμούς στη Σαντορίνη.
Προφανώς, οι υπερβολές των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης λειτουργούν σε βάρος της προσπάθειας που καταβάλλουν οι οικογένειες των θυμάτων για να μάθουν τι συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Η βιασύνη του κ. Ανδρουλάκη να ζητήσει Προανακριτική και του ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνήσει… διαφωνώντας αφορά το «καπέλωμα» των κινητοποιήσεων. Πρόκειται για την πλέον απεχθή μορφή εργαλειοποίησης.
