Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει για το πότε θα ανοίξουν τα σχολεία και τα καταστήματα είναι αστεία, για να μην πούμε ότι όσοι μετέχουν σ’ αυτήν κινδυνεύουν να βρεθούν «υπόλογοι» του κοινού νου. Ειδικά εκείνοι που βάζουν στο τραπέζι ημερομηνίες, ενώ ο Πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι το άνοιγμα θα γίνει με καθαρά επιδημιολογικά και όχι χρονικά κριτήρια, επιεικώς θα πρέπει να χαρακτηρισθούν «αφελείς».
Προφανώς δεν είναι, γιατί ακόμα και ένας «ειδικού σκοπού» και άνευ ειδικότητας «ειδικός» δεν μπορεί να πιστεύει ότι ο ιός θα μας κάνει τη χάρη και θα απέχει των καθηκόντων του μεταξύ 7 και 21 Δεκεμβρίου. Είναι κωμικό και ταυτόχρονα επικίνδυνο να συζητάμε το «πότε» όταν έχουμε καθημερινά μεγάλο αριθμό νεκρών και διασωληνομένων.
Ασφαλώς η κατάσταση ων εμπόρων της λιανικής είναι στην πλειονότητα τους τραγική. Πολλές επιχειρήσεις βρίσκονται στα όρια και μεγάλος αριθμός εργαζομένων αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας. Στον αντίποδα η κυβέρνηση κάνει πραγματικά ό,τι μπορεί και επιτρέπει η κατάσταση της οικονομίας.
Για την ακρίβεια έχει κάνει περισσότερα από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση και πάντως τόσα όσα είχαμε να δούμε όχι μόνο στη δεκαετία της οικονομικής κρίσης, αλλά και τα χρόνια που υποτίθεται ότι ευημερούσαν και οι αριθμοί και οι άνθρωποι. Αλλά όλα ξεκινούν από κάτι απλό:
Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος ή όλα αυτά είναι στη φαντασία μας; Δηλαδή η πανδημία σκοτώνει, ή μήπως όλα αυτά που συμβαίνουν αποτελούν ένα σχέδιο παγκόσμιας συνωμοσίας εναντίον των λαϊκών συμφερόντων; Εάν ισχύει κάτι τέτοιο τότε οι εικόνες από τα νοσοκομεία, οι φωνές που ακούγονται από την αντιπολίτευση ότι «χάθηκε ο έλεγχος», οι ανακοινώσεις και όλα αυτά, απλώς δεν ισχύουν.
Εάν ισχύουν, κακώς ελήφθησαν μέτρα και κακώς συνεχίζονται. Εάν δεν ισχύουν καλώς ελήφθησαν τα μέτρα και εφόσον ο ιός επιμένει, κακώς συζητάμε «πότε» θα πάμε για ψώνια. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Εκτός κι αν οι ειδικοί, με ή χωρίς εισαγωγικά, μας θεωρούν «ψώνια». Τα πράγματα ωστόσο είναι περισσότερο σοβαρά απ’ όσο νομίζουμε.
Η πανδημία σκοτώνει ανθρώπους και οικονομίες. Ο πόλεμος συνεχίζεται και οι μάχες που καθημερινά δίνουν οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα αυτού του πολέμου. Συνεπώς όταν σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο ακούς κάποιους να βάζουν ημερομηνίες εξόδου, παραβλέποντας την πραγματικότητα και τις συνθήκες που την διαμορφώνουν, τα σενάρια ακούγονται ως αυτοεκπληρούμενες προφητείες.
Δηλαδή, έχει λογική να βιαστούμε να δούμε τα καταστήματα να ανοίγουν στις 14 Δεκεμβρίου, ή τα σχολεία στις 7 του ίδιου μήνα, είτε για ψυχολογικούς λόγους όσον αφορά τα σχολεία είτε για το «έθιμο» όσον αφορά τα καταστήματα, και να ξανακλείσουν μετά από ένα διάστημα από μια ενδεχόμενη αύξηση του ιικού φορτίου;
Γιατί θα πρέπει να κινδυνεύσουμε περισσότερο απ’ όσο κινδυνεύουμε αυτή τη στιγμή, μόνο και μόνο για μερικές εορταστικές στιγμές; Για την οικονομία μήπως; Ε, αυτό είναι ανέκδοτο, αφού δεν μπορεί κανείς να πιστεύει σοβαρά ότι ένα 15μερο θα αποσβέσει τις ζημιές των προηγούμενων μηνών.
Συνεπώς συνιστούμε υπομονή και ψυχραιμία. Δεν χρειάζονται βιασύνες και κυρίως αποφάσεις που θα βάλουν σε κίνδυνο τη στρατηγική με την οποία η κυβέρνηση μαζί με την επιτροπή των ειδικών προσπαθούν να κερδίσουμε τον πόλεμο. Η «ανακωχή» λίγο πριν από το τέλος του πολέμου, λίγο πριν την τελική μάχη που θα φέρει τη νίκη με την έναρξη των εμβολιασμών, θα παρατείνει την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Ας σοβαρευθούμε λοιπόν τώρα που φθάνουμε στο τέλος…
H.P.
