Μπαίνοντας κανείς στη Δράκεια, ένα από τα πιο γνήσια πηλιορείτικα χωριά, θα δει στην ομώνυμη ταμπέλα την ένδειξη «Μαρτυρικό Χωριό». Ο προσδιορισμός αυτός δεν είναι τουριστική ατραξιόν. Είναι ιστορικό, οδυνηρό απόκτημα του χωριού που το έχουν σημαδέψει στο πέρασμα των χρόνων, των σκοτεινών χρόνων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, της ναζιστικής κατοχής, του Εμφυλίου. Τον Δεκέμβριο του ’43 η Δράκεια δοκίμασε τα αντίποινα των γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής που εκτέλεσαν 115 άνδρες του χωριού.
Γράφει ο Κώστας Κυριακόπουλος
Μπροστά της απλώνεται η Αγριά και ο Παγασητικός Κόλπος, πίσω και πάνω της το Χιονοδρομικό Κέντρο του Πηλίου. Το χωριό δοκιμάστηκε σκληρά κατά την πρωτοφανή κακοκαιρία. Οι άνθρωποί του δίνουν τις δικές τους μάχες στην προσπάθειά τους να επουλώσουν τις βαθιές πληγές και να καταφέρουν να επαναφέρουν την αίσθηση της κανονικότητας σε έναν τόπο όπου οι κάτοικοί του ζουν κυρίως δουλεύοντας τη γη τους. Κατοικείται από περίπου 200 μόνιμους κατοίκους με κύρια ενασχόληση την αγροτική παραγωγή: ελιές, μήλα, κάστανα και κεράσια αποτελούν την βασική παραγωγή.
Ανάμεσά τους, δύο από τις «ψυχές» του χωριού. Δύο νέα κορίτσια, η Αθανασία και η Αναστασία Λύτρα, γνωστές για την εκπληκτική τους ομοιότητα καθώς είναι δίδυμες. Περισσότερο γνωστές είναι, όμως, για την αγάπη προς τον τόπο τους και τις ακάματες προσπάθειες για την ανάδειξη της ιστορικότητας και των πολιτισμικών χαρακτηριστικών του. Απόφοιτες του ΤΕΦΑΑ Τρικάλων και οι δύο, δεν έφυγαν ποτέ από τον τόπο τους, εργάζονται τόσο στο αντικείμενό τους που είναι οι παραδοσιακοί χοροί αλλά και στην αγροτική παραγωγή. Οι πρωτοβουλίες τους μέσα από τον πολιτιστικό σύλλογο «Η Δράκεια» είναι αξιοθαύμαστες όχι μόνο για τη μικρή κοινότητά τους. Οι ζημιές που υπέστη το όμορφο χωριό τους, μάλλον, δεν θα καταφέρουν να νικήσουν τους κατοίκους που έχουν μάθει να δίνουν τις μάχες τους, όσο… μαρτυρικές και αν είναι.
Η Αθανασία και η Αναστασία Λύτρα περιγράφουν στο tomanifesto.gr με λίγα, σύντομα και ουσιαστικά λόγια όσα έζησαν οι ίδιες και το χωριό τους τις πρώτες ώρες της μεγάλης καταστροφής που μπορεί να το άφησε αποκομμένο από την Αγριά και τα Χάνια, αλλά έχει ενώσει τους κατοίκους τoυ μπροστά στις δυσκολίες που αυτήν τη φορά έφεραν στη Δράκεια η φύση και όχι οι άνθρωποι…
«Όλοι νοιάζονται για όλους»
«Η στιγμή που συνειδητοποιεί κανείς πόσο μικροί είμαστε μπροστά στις φυσικές καταστροφές. Όσο κι αν μας είχαν προειδοποιήσει, όσα μέτρα κι αν είχαμε πάρει, αυτό που ζήσαμε δεν είχε προηγούμενο... Τέσσερα μερόνυχτα ασταμάτητης βροχής. Το νερό στα καλντερίμια μας περνούσε σαν ποτάμι. Οι πετρόχτιστες πεζούλες άνοιξαν... το ηλεκτρικό ρεύμα κόπηκε από τη δεύτερη μέρα. Τα τηλέφωνα ακόμη υπολειτουργούν. Το τελικό χτύπημα ήταν η διακοπή του νερού. Ο κεντρικός αγωγός που γεμίζει τη δεξαμενή του χωριού μας έσπασε. Δεκάδες φίλοι και γνωστοί προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους ανθρώπους και μας στέλνουν μηνύματα. Αν τους είδαμε, αν το σπίτι τους είναι εντάξει, αν χρειαζόμαστε κάτι. Η ανθρώπινη αλληλεγγύη στο ζενίθ. Όλο το χωριό νοιάζεται για τους ηλικιωμένους, τους αρρώστους, τα μικρά παιδιά. Τι θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι τώρα που έπεσε ο δρόμος προς την Αγριά; Πώς θα πάρουμε τα είδη πρώτης ανάγκης, τα φάρμακα...
»Έχουμε την εναλλακτική έξοδο προς τα Χάνια σκεφτήκαμε όλοι... και αναθαρρέψαμε... Μέχρι και σήμερα το πρωί (Πέμπτη) που έπεσε κι από εκεί ο δρόμος, αποκλείοντας το χωριό από κάθε έξοδο. Σε όλο το δίκτυο φυσικά υπάρχουν κι άλλες ζημιές, η δε πληγή του Καστελόβραχου (περιοχή στον δρόμο προς Αγριά) έδειξε ακόμα περισσότερο το μέγεθός της.
»Γερμανοί τουρίστες που διέμεναν στο χωριό έχουν αποκλειστεί, δύο εκπαιδευτικοί που πρέπει να παρουσιαστούν ως αναπληρωτές φοβούνται τυχόν κυρώσεις από τη μη παρουσία τους στις σχολικές μονάδες. Δρακειώτες που εργάζονται στην πόλη αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τη μετακίνησή τους στην εργασία τους. Η συγκομιδή των μήλων είναι προ των πυλών. Η βασική παραγωγή του χωριού κινδυνεύει να χαθεί! Αν τα μήλα γλίτωσαν από την κακοκαιρία, τώρα κινδυνεύουν από τη δυσκολία της συγκομιδής. Ούτε τα φορτηγά θα μπορέσουν να έρθουν, ούτε οι εργάτες! Και όσο στεγνώνει η γη τόσο θα εμφανιστούν κι άλλες κατολισθήσεις.
Γνωρίζουμε ότι οι ζημιές είναι παντού και πολλές, θεωρούμε ότι το κράτος θα μεριμνήσει ούτως ώστε το συντομότερο να αποκατασταθεί η επικοινωνία μας με την πόλη. Μέχρι τότε το μόνο που νιώθουμε είναι φόβος και αβεβαιότητα. Μένουμε, όμως, ενωμένοι»!
