Με αφορμή τα επίσημα εγκαίνια του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου της Γκίζας (GEM), που διοργάνωσε η Πρεσβεία της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου παρευρέθηκαν εκπρόσωποι του πολιτισμού, της πολιτικής και της διπλωματίας, με τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, Νικήτα Κακλαμάνη, να απευθύνει χαιρετισμό που συνδύαζε συγκίνηση, σεβασμό και σαφή μηνύματα για τη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Η πλήρης ομιλία του Προέδρου της Βουλής
«Σε μια εποχή που ο κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με τον ευτελισμό και την εκμετάλλευση πανάρχαιων, παγκόσμιων πολιτισμικών συμβόλων, όπως προσφάτως συνέβη στα ελληνικά εκθέματα του Παρθενώνα στο Λονδίνο, το παράδειγμα του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου μας δίνει δύναμη για να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν και μας αξίζουν…». Με αυτά τα λόγια ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Νικήτας Κακλαμάνης, χαιρέτισε χθες την επίσημη τελετή για τα εγκαίνια του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου της Γκίζας (GEM), που διοργανώθηκε από την πρεσβεία της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου στο εμβληματικό μουσείο της Ακρόπολης.
«Με σαφή προσανατολισμό και γεωγραφικό στίγμα, το GEM – που σημαίνει σπάνιο διαμάντι- δεν καταδέχτηκε να βασιστεί σε δανεισμούς, αρπαγές ή λεηλασίες, έγινε το σπίτι που φιλοξενεί τους “συγγενείς” του και μόνο» υπογράμμισε. «Γι’ αυτό» συμπλήρωσε, «έχει το θάρρος να αφηγείται περήφανα την απόλυτα δική του, εθνική ιστορία. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στα δικά μας μουσεία, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια».
Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση της Βουλής των Ελλήνων, ο κ. Ν. Κακλαμάνης, χαρακτήρισε το Μεγάλο Αιγυπτιακό Μουσείο ως «αριστούργημα που προκαλεί δέος» ενώ εξήρε τον Σι Φου Πενγκ για την αρχιτεκτονική του σύλληψη που, όπως είπε: «δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αληθινής μυσταγωγίας που μας μεταφέρει έναν άρρητο, οικουμενικό διάλογο ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, με κέντρο την πραγματική ηθική τής αρχαιολογίας».
Κατά την ομιλία του ο Πρόεδρος της Βουλής στάθηκε ιδιαίτερα στα εμπόδια που αντιμετώπισε το μεγαλόπνοο αυτό έργο, από την εξαγγελία του το 1992 έως και την ολοκλήρωσή του σήμερα σημειώνοντας ότι παρά τις καθυστερήσεις, τις πολιτικές αναταραχές και τις ζυμώσεις, το όραμα του Μουσείου θα αποδεικνυόταν πολύ σπουδαιότερο και υπερβατικό που τελικά κατάφερε «να αγγίξει τον ουρανό». «Γιατί» όπως υπογράμμισε κλείνοντας, «επένδυσε σε αυτή τη θεϊκή υπόσταση, την απόκοσμη ιερότητα που συναντάμε μόνο στους πολιτισμούς των προγόνων μας, η οποία πάντα θα αποπνέει δέος αλλά και τη σιγουριά μιας εθνικής συνέχειας».
