Χάρης Παυλίδης
Η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να προσεγγίσει τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους του κεντρώου χώρου, μέσω μιας ξεπερασμένης και ευκαιριακής «προοδευτικής συμμαχίας», είναι προφανές ότι «ναυάγησε» με τη θαλαμηγό της οικογένειας Παναγοπούλου. Αναμενόμενο, όχι εξαιτίας της θαλαμηγού, αλλά γιατί ο πρωθυπουργός θεώρησε τον κεντρώο χώρο ως ένα υπήνεμο λιμανάκι όπου θα μπορούσε να αγκυροβολήσει κατά το δοκούν. Απέτυχε και για έναν επιπλέον λόγο. Γιατί υποτίμησε το πολιτικό αποτύπωμα του Κυριάκου Μητσοτάκη στο χώρο του Κέντρου, ανοητολογώντας σε βάρος του με παλαιοκομουνιστική φρασεολογία. Σε κάθε περίπτωση Κέντρο χωρίς κεντρώους δεν υπάρχει, ούτε ακόμη και στο κραυγαλέα ψευδές αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα περί «προόδου» και «συντήρησης».
Αλλά ας αφήσουμε τον πρωθυπουργό να ψάχνει το Κέντρο στον «πορτολάνο» του πολιτικού χάρτη, με οδηγούς την Κουντουρά, τον Κουίκ, τον Πολάκη και τον Θύμιο, κι ας ασχοληθούμε με το ποιος μπορεί να εκφράσει ουσιαστικά την πλειονότητα της μεσαίας τάξης. Ποιος και με ποιο κόμμα έχει τις προϋποθέσεις να καλύψει σε ιδεολογικό και κοινωνικό επίπεδο το πολιτικό Κέντρο. Εξ αντικειμένου αυτός είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όχι μόνο γιατί προέρχεται από αυτό τον χώρο, αλλά κυρίως γιατί η Νέα Δημοκρατία από την ίδρυσή της αποτελεί ένα μεγάλο χώρο συνεύρεσης, από διαφορετικές αφετηρίες, ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Αυτό το πλεονέκτημα που διαθέτει η Νέα Δημοκρατία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει την ευκαιρία να αναδείξει και να του προσδώσει χαρακτηριστικά «πολιτικής αλλαγής». Κι αυτό κάνει, γνωρίζοντας ότι οι μεγάλες αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο, απαιτούν μια εντελώς διαφορετική θεώρηση από τον πολιτικό κόσμο.
Η μεγάλη «πολιτική αλλαγή», η οποία κυοφορείται στους κόλπους της κοινωνίας, είναι το διακύβευμα των εκλογών της 26ης Μαΐου. Και η Νέα Δημοκρατία υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει την ιστορική ευκαιρία να την πραγματοποιήσει μετεξελισσόμενη σε μια μεγάλη παράταξη όλων των δυνάμεων του πολιτικού Κέντρου και της Κεντροδεξιάς. Να στρέψει το ενδιαφέρον της στις ανερχόμενες κοινωνικές δυνάμεις, να εστιάσει στους κοινωνικά αποκλεισμένους και να αντιπροσωπεύσει το καινούριο και το καινοτόμο σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής. Είναι αναγκαίο να αναγεννηθεί προκειμένου να εκφράσει ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Και οφείλει να το κάνει για εθνικούς λόγους ώστε να εξασφαλίσει σε όλους ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο σε μια καλύτερη χώρα. Αυτή είναι η ιστορική αποστολή της μεγάλης αστικής δημοκρατικής παράταξης που έχει προορισμό, αντί να βλέπει πίσω, να βλέπει μόνο μπροστά αφήνοντας πίσω τις ετικέτες ενός διχαστικού παρελθόντος.
