Πολύς λόγος έγινε για το… τάιμινγκ –που λέμε και στα χωριά μας– που επελέγη για την κατάθεση της τροπολογίας με την οποία προτάσσεται η διαφύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη. Κυρίως απ’ όλους όσοι θέλουν να πείσουν πως έχει σχέση με τον Πάνο Ρούτσι και την απεργία πείνας που έκανε στον συγκεκριμένο χώρο.
Το ερώτημα όμως είναι πότε είναι το κατάλληλο… τάιμινγκ. Πότε θα κρίνουμε ότι δεν θα συνδεθεί με την επικαιρότητα –πολιτική και μη– για να ληφθούν αποφάσεις. Και πώς ορίζεται και κυρίως από ποιους η επικαιρότητα; Θα πρέπει άραγε να περάσει ένας μήνας; Δύο μήνες; Ένας χρόνος ή να περιμένουν στην κυβέρνηση να τελειώσει η δίκη για το δυστύχημα των Τεμπών, όπως ζητεί η «συμμαχία του ξυλολίου» και οι αυτόκλητοι προστάτες των συγγενών των νεκρών;
Πιστεύει κανείς πως θα σταματήσει το θέμα να είναι στην επικαιρότητα; Ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου όσο βλέπει τα ποσοστά της να πέφτουν θα αλλάξει ατζέντα; Την ατζέντα που την εκτόξευσε δημοσκοπικά; Θα αφήσει η «συμμαχία του ξυλολίου» ανεκμετάλλευτο των πόνο των συγγενών κάποια στιγμή;
Εδώ θέλησαν να προκαλέσουν την οργή του κόσμου με fake news και θεωρίες συνωμοσίας και στη συνέχεια εκμεταλλεύθηκαν με τον πιο άθλιο πολιτικά τρόπο τις συγκεντρώσεις του περασμένου Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου εργαλειοποιώντας στην κυριολεξία και τον πόνο των συγγενών και τα συναισθήματα των Ελλήνων πολιτών.
Εδώ εκμεταλλεύονται ακόμη και το δήθεν Μνημείο των Τεμπών που κάποιοι επιχειρούν ακόμη και τώρα να το εμφανίσουν ως δεδομένο μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Ένα είδος εθιμικού δικαίου που αξιοποιούν διάφορες συλλογικότητες που απειλούν τώρα –όπως και πολιτικοί– με… εξέγερση εφόσον απαγορευθούν οι συγκεντρώσεις στον συγκεκριμένο χώρο.
Όχι, το ν’ αναζητεί το κατάλληλο τάιμινγκ είναι βέβαιο ότι δεν θα βρεθεί ποτέ. Όχι, όταν η αντιπολίτευση σε αυτήν τη χώρα λειτουργεί ως τρολ του Διαδικτύου και αποσκοπεί στην πλήρη εκμετάλλευση ενός τραγικού δυστυχήματος. Ενός δυστυχήματος που το ονόμασαν «έγκλημα» για να μιλήσουν και να μιλούν και σήμερα για δήθεν «δολοφονία».
Αυτοί, όλοι αυτοί –και δεν μιλάμε για τους συγγενείς που ζουν τον δικό τους αβάσταχτο πόνο– πραγματικά θέλουν να το πάνε μέχρι… τέλους, όπου τέλος το μπάχαλο και η αποσταθεροποίηση μιας ολόκληρης χώρας εν μέσω γεωπολιτικών αναταράξεων και ανακατατάξεων.
