Το ερώτημα που έθεσε η κυβέρνηση στον ΣΥΡΙΖΑ αν είναι με τις βιβλιοθήκες ή με τις βαριοπούλες είναι ρητορικό, ενδεχομένως και άστοχο. Διότι σαφώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τις βιβλιοθήκες. Αρκεί, μέσα σε αυτές αντί για βιβλία να υπάρχουν βαριοπούλες. Κοντολογίς στα πανεπιστήμια να λειτουργούν… βαριοθήκες.
Ο θυμόσοφος λαός συνηθίζει να λέει πως ό,τι μικρομάθεις δεν γερονταφήνεις. Επομένως από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολιτικό νήπιο και αγωνιζόταν να μπει στη Βουλή θεωρούσε ότι οι βαριοπούλες και το κοινωνικό μπάχαλο αποτελούν δημοκρατικά όπλα για την αποτίναξη του ζυγού της εννόμου τάξεως και του σεβασμού των αποφάσεων της πλειοψηφίας. Κατά τα άλλα, θεωρούσαν οι σύντροφοι αριστεροί που συμμετείχαν στο κόμμα αυτό ότι ήταν απόλυτα δημοκρατικό. Ισως επειδή οι εκλογές είναι δημοκρατική διαδικασία!
Θα θέλαμε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ παιδιόθεν ήταν με το μπάχαλο. Ηθελαν πάντα να κρυφτούν, αλλά η χαρά δεν τους άφηνε. Το τερμάτισαν δε όταν έγιναν κυβέρνηση. Είχαν φτάσει στο σημείο μάλιστα να επιτεθούν στη Δικαιοσύνη –που επιχείρησαν ανεπιτυχώς να την κάνουν και υποχείριό τους– επειδή, άκουσον άκουσον, οι δικαστές δεν είχαν επιτρέψει την αποφυλάκιση θηλυκού μέλους των Πυρήνων της Φωτιάς! Ολόκληρη δηλαδή κυβέρνηση υποστήριζε όλα αυτά τα περιθωριακά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας που έχουν αναλάβει εργολαβικώς την –διά της τρομοκρατίας– επιβολή της… κοινωνικής δικαιοσύνης.
Δεν λέτε που καλά και γλιτώσαμε από μία τέτοια κυβέρνηση ενός κόμματος που διαχρονικά θεωρούσε, λόγω και έργω, «κοινωνικές εκρήξεις» τα καταστροφικά έργα των μπαχαλάκηδων. Θυμίζουμε δε – διότι είναι αποκαλυπτική και της αντίληψης που είχε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας για τα καμώματα των περιθωριακών. Εκτιμούσε το παιδί ότι οι κινητοποιήσεις βίας εμπεριέχουν κι ένα μεγάλο θετικό φορτίο για ριζοσπαστικές αλλαγές και τελικά για μια μεγάλη αλλαγή στην πορεία της χώρας.
Μήπως άραγε είναι αναγκαίο να θυμάται η ελληνική κοινωνία –για να μην ξεχνάει ποιοι την κυβέρνησαν– τη δικαιολόγηση από τον ΣΥΡΙΖΑίο τότε πρόεδρο της Βουλής της εισβολής του Ρουβίκωνα στο προαύλιο του Κοινοβουλίου και την εν συνεχεία εντολή του για την απελευθέρωση των συλληφθέντων;
Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ που προτιμά τις βαριοπούλες έχει γαλουχηθεί με τη συγγένεια του αριστερισμού με τον αναρχικό χώρο της ήπιας τρομοκρατίας. Αλλωστε ο πολιτικός «νονός» του Αλέξη Τσίπρα –ο οποίος εκ των υστέρων έχει σκυλομετανιώσει για το «δαχτυλίδι» που του έδωσε– δηλαδή ο Αλέκος Αλαβάνος, όταν έκαιγαν την Αθήνα τα κακοποιά στοιχεία, τους έδινε ιδεολογικές δικαιολογίες με την απίθανη φράση πως «αν είχε κατέβει ο Γαβριάς του Βίκτορα Ουγκό δεν θα ήταν στα κλειστά μπλοκ των κομματικών νεολαιών, αλλά θα έκαιγε με την παρέα του τράπεζες και κινηματογράφους»!
Μπουμπούκια είναι της πολιτικής, τελικώς. Ξαναψηφίστε τους…
Στη χθεσινή Κερκόπορτα είχα αναφερθεί στους ισαποστάκηδες Γερμανούς που θέλουν να κρατούν καλές σχέσεις με την Τουρκία επειδή είναι καλοί εμπορικοί πελάτες τους και αδιαφορούν για τη σημασία της εταιρικής αλληλεγγύης μέσα στους κόλπους της ΕΕ. Οταν μάλιστα μία χώρα μέλος δέχεται τόσες προκλήσεις και απειλές, όπως η Ελλάδα, από άλλο κράτος που δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση (και που ούτε πρόκειται ποτέ να μπει).
Τελικώς, ευτυχώς που για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης έσωσε τα προσχήματα η προεδρεύουσα Γαλλία, διά του Μακρόν, ο οποίος έριξε μερικά λεκτικά Raffale στο κεφάλι του σουλτάνου. «Θέλω», είπε, «να εκφράσω τη στήριξη όλων των Ευρωπαίων, και ιδιαίτερα της Γαλλίας… και πιστεύω ότι οι δηλώσεις αυτές (σ.σ. οι τουρκικές) πρέπει να καταδικαστούν το ταχύτερο, κάτι το οποίο μόλις έπραξα».
Τελικώς… Raffale έριξε και στο κεφάλι του Σολτς.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
