Ο πρόεδρος Αλέξης είναι παντού. Πίσω από καθετί. Κάτω από καθετί. Λίγο να σκάψεις την επιφάνεια και ξεπροβάλλει η κεφάλα του από μέσα. Γιατί ήταν παντού.
Μου λέει χθες ένας ΣΥΡΙΖΑίος πρώην υπουργός, κατά την εξ αποστάσεως (social distance, όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ήπειρο), στη γωνία των οδών Πλουτάρχου και Πατριάρχου Ιωακείμ, ολιγόλεπτη, στα όρθια, συζήτηση που είχαμε: «Μα δεν βαρέθηκες να στοχοποιείς τον Τσίπρα, λες και είναι υπεύθυνος για το τι έκανε ο κάθε υπουργός του», μου (την) είπε κάπως επιθετικά, θα έλεγα.
Τον κοίταξα από πάνω ως κάτω (χωρίς να καταβάλω κάποια σοβαρή προσπάθεια, εδώ που τα λέμε), υφυπουργός ένα φεγγάρι από τους πολλούς, στον σωρό, «γραμμιτζής» μέχρι θανάτου λόγω πολυετούς κομματικής προϋπηρεσίας.
– Για τον Νίκο τον Παππά να σε ρωτήσω, γιατί τον υπερασπίζεται με τόσο πάθος;
– Διότι θεωρεί άδικη την επίθεση εις βάρος του και κυρίως κατασκευασμένη για να πληγεί ο ίδιος, ήταν η εντελώς «γραμμιτζίδικη» απάντηση.
– Όχι, φίλε μου, θα σου πω εγώ. Δεν είναι αυτό. Υπερασπίζεται τον Παππά γιατί ξέρει ότι αν ο άλλος αισθανθεί ότι τον εγκαταλείπουν, μέχρι Κούγκι μπορεί να το κάνει, του επισήμανα και τον… έχασα από πελάτη. Όπου φύγει φύγει. Πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ούτε ένα «γεια» δεν είπε, ένα «θα τα πούμε», κάτι. Κάτι ελπιδοφόρο, τέλος πάντων…
*του Γιώργου Παπαχρήστου από το Στίγμα στα Νέα
