Την πικρία του για τον... όγκο του κλάματος που έχει «πέσει» υπέρ του Στέφανου Κασσελάκη, εξέφρασε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Αρβανίτης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ACTION 24. Κληθείς να σχολιάσει τις τελευταίες εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο κύριος Αρβανίτης είπε ότι «εμείς στηρίζαμε τον Αλέξη Τσίπρα και μείναμε. Και εμείς μείναμε και στηρίζοντας τον πρόεδρο, τον κύριο Κασσελάκη. Και θα συνεχίσουμε να μένουμε στο κόμμα μας, με τις διαδικασίες αυτές γιατί το κόμμα είναι ένας συγκεκριμένος οργανισμός. Τόσο κλάμα που έχει πέσει για τον κύριο Κασσελάκη, αν μια σταγόνα έπεφτε τότε για τον Αλέξη Τσίπρα, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Αλλά πέρα απ' αυτό, επειδή τα κόμματα δεν μπορεί να είναι η αρχή του ενός, του εγώ, του καλύτερου - τέρμα αυτή η ιστορία, έχει αλλάξει ο κόσμος ρότα. Μόνο οι οργανωμένες συνιστώσες, μπορούν να δημιουργήσουν καταστάσεις (...) εγώ διάβασα και κείμενα που μιλάγανε -και από τον κύριο Κασσελάκη, στους "5 άξονες της πολιτικής"-, μιλάει για απασχόληση. Ξέρετε, βασικό στοιχείο της Αριστεράς -σε σύγκρουση με τη Δεξιά-, είναι ότι δεν υπάρχει απασχόληση. Υπάρχει εργασία. Η εργασία και οι "απασχολήσεις" είναι του κυρίου Σημίτη. Δεν είναι όλα λοιπόν "flat". Έχουν από πίσω βιβλία, βιλιοθήκες, σχεδιασμούς, αντίληψη των πραγμάτων. Η πολιτική αν θέλουμε να είναι έτσι, δεν είναι μιας lifestyle λογικής σε πρωϊνάδικο, "έχω μια ιδέα, να σας την πω". Δεν είναι έτσι. Και εδώ φυσικά υπάρχουν ευθύνες για το - ο κύριος Κασσελάκης -γιατι εγώ δεν έχω προσωπικά με τον άνθρωπο και συμπαθής μου είναι-, θέλω να σας πω ότι είναι το σύμπτωμα. Δεν είναι το πρόβλημα».
Το κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο (;)
Το ερώτημα λοιπόν, δεν είναι γιατί «πέφτει τόσο κλάμα για τον Στέφανο κασσελάκη», αλλά γιατί δεν «έπεσε» το αντίστοιχο κλάμα, για τον Αλέξη Τσίπρα. Για να το πούμε πιο απλά και συνθηματικά, «γιατί, σύντροφοι, δεν κλάψαμε αρκετά τον ηγέτη»; Ίσως διότι ορισμένους τους βόλευε να πάρει την ευθύνη της βαρύτατης ήττας, αποκλειστικά επάνω του. Ίσως διότι βόλευε κάποιους άλλους να «βγει από τη μέση», διότι «είχε έρθει η ώρα της Έφης». Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος για τον οποίο εξελέγη ο Στέφανος Κασσελάκης.
Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει, είναι το τι ακριβώς θα γινόταν, εάν τον Αλέξη Τσίπρα τον είχαν «κλάψει» επαρκώς οι σύντροφοι. Τι ακριβώς θα άλλαζε, ακόμη κι αν παρέμενε ο Αλέξης Τσίπρας στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Περίπτωση να ανακάμψει και να βρεθεί κοντά στα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, απλά δεν υπήρχε. Η μόνη λύση θα ήταν να προσπαθήσει να απορροφήσει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο του είπε σαφέστατα «όχι», στις εκλογές του 2023. Εκτός του γεγονότος, ότι κάτι τέτοιο δεν ήθελε το ΠΑΣΟΚ, δεν το ήθελαν τότε ούτε καν οι «πρωτοκλασάτοι» πρώην υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως όλοι μας θυμόμαστε, ο Δημήτρης Τζανακόπουλος το βράδυ των εκλογών, κόντεψε να δείρει τον Πάνο Ρήγα λέγοντάς του «βρωμοπασόκια, μας καταστρέψατε». Ακόμη κι αν ήθελαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι κι αν ήθελε και το ΠΑΣΟΚ, δε θα άλλαζαν πολλά: το εκλογικό αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2023 καταψήφισε συνολικά τις πολιτικές της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς. Η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και τα χαμηλά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, οφείλονται σε ξεκάθαρο πολιτικό έλλειμμα. Ή όπως είχε πει και η Μελίνα Μερκούρη -κάποτε- στον Ανδρέα Παπανδρέου «πρόεδρε, δεν αρέσουμε πια».
Συνεπώς, είναι εντελώς αστεία κάποια βαρύγδουπα δημοσιεύματα, τα οποία βλέπουν την άμεση επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό πολιτική με νέο πολιτικό φορέα και η οποία «θα αλλάξει άρδην το πολιτικό τοπίο», εις βάρος της κυβέρνησης. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Στην καλύτερη όλων των περιπτώσεων, θα γίνει μια αναδιανομή ποσοστών, ανάμεσα στα κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, διότι αυτές οι πολιτικές που ευαγγελίζονται, πολύ απλά δεν αρέσουν στους υπόλοιπους. Και είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξουν πολιτικές αυτά τα δυο κόμματα, μιας και όπως λέει το γνωμικό «αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει».
Επαναφορά των συνιστωσών θέλει ο Αρβανίτης
Ενδιαφέρον έχει η αποστροφή του Κώστα Αρβανίτη, που λέει πως «επειδή τα κόμματα δεν μπορεί να είναι η αρχή του ενός, του εγώ, του καλύτερου - τέρμα αυτή η ιστορία, έχει αλλάξει ο κόσμος ρότα. Μόνο οι οργανωμένες συνιστώσες, μπορούν να δημιουργήσουν καταστάσεις». Θα τολμούσαμε να πούμε ότι πιάνεται πολύ αδιάβαστος για «τσιπρικός», ο κύριος Αρβανίτης. Και αυτό, διότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας «είδε κι έπαθε» προκειμένου να ενσωματώσει όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα ενιαίο κόμμα. Θυμίζουμε ότι αυτή την ενοποίηση, δεν την έκανε κατ' ανάγκη γιατί ήθελε να ομογενοποιήσει το κόμμα, αλλά κυρίως διότι η ύπαρξη των συνιστωσών, στερούσε από τον ΣΥΡΙΖΑ -σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο της αυξημένης αναλογικής- το bonus των εδρών του πρώτου κόμματος. Ως εκ τούτου, δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ποιο θα ήταν το όφελος μιας επαναφοράς των συνιστωσών. Ίσως θα μπορούσε να μας διαφωτίσει ο κύριος Αρβανίτης περαιτέρω.
Ο Κασσελάκης είναι το σύμπτωμα, όχι το πρόβλημα
Αν σε κάτι έχει δίκιο ο κύριος Αρβανίτης, είναι στο συμπέρασμά του, ότι ο Στέφανος Κασσελάκης είναι στην πραγματικότητα το σύμπτωμα και όχι το πρόβλημα. Όπως χαρακτηριστικά είπε «εγώ διάβασα και κείμενα που μιλάγανε -και από τον κύριο Κασσελάκη, στους "5 άξονες της πολιτικής"-, μιλάει για απασχόληση. Ξέρετε, βασικό στοιχείο της Αριστεράς -σε σύγκρουση με τη Δεξιά-, είναι ότι δεν υπάρχει απασχόληση. Υπάρχει εργασία. Η εργασία και οι "απασχολήσεις" είναι του κυρίου Σημίτη. Δεν είναι όλα λοιπόν "flat". Έχουν από πίσω βιβλία, βιβλιοθήκες, σχεδιασμούς, αντίληψη των πραγμάτων (...) ο κύριος Κασσελάκης -γιατι εγώ δεν έχω προσωπικά με τον άνθρωπο, κάτι και συμπαθής μου είναι-, θέλω να σας πω ότι είναι το σύμπτωμα. Δεν είναι το πρόβλημα». Βέβαια, συνυπολογίζοντας την ανάλυση την οποία έκανε για να φτάσει στο συμπέρασμα, είναι μάλλον αμφίβολο εάν μπορούν στον ΣΥΡΙΖΑ να εντοπίσουν το πρόβλημα. Όμως, έστω και κατά λάθος, κατέληξαν σε ένα σωστό συμπέρασμα. Κάτι είναι κι αυτό.
