Πάνω από 1000 άνθρωποι έχουν εκτελεστεί στο Ιράν από τον Ιανουάριο σύμφωνα με τη ΜΚΟ Iran Human Rights, η οποία κάνει λόγο για «εκστρατεία σφαγών». Ο αριθμός προκαλεί φρίκη όχι μόνο για το μέγεθος της βαρβαρότητας αλλά κυρίως για τη σιωπή που τον περιβάλλει. Το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης έχει μετατρέψει την αγχόνη σε καθημερινό εργαλείο καταστολής και φόβου.
Και όμως, η διεθνής αντίδραση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Το ιρανικό καθεστώς εκτελεί αντιφρονούντες, ακτιβιστές, μέλη μειονοτήτων, γυναίκες και πολίτες που καταδικάζονται με προσχηματικές διαδικασίες. Δεν πρόκειται για απονομή δικαιοσύνης αλλά για μια μηχανή τρόμου που εξοντώνει κάθε αντίσταση και σβήνει κάθε φωνή διαμαρτυρίας.
Πού είναι ο Γκουτέρες; Πού είναι η διεθνής κατακραυγή; Πού είναι τα πορίσματα των επιτροπών; Πού είναι οι κυρώσεις; Γιατί σωπαίνουν οι δήθεν ανθρωπιστές; Για τις γυναίκες που απαγχονίζονται στην Τεχεράνη δεν υπάρχουν ούτε δάκρυα ούτε πορείες ενώ ΟΗΕ και μεγάλες δυνάμεις περιορίζονται σε ανούσιες δηλώσεις για να μη θίξουν τα συμφέροντά τους και την ατζέντα τους.
Η επιλεκτική ευαισθησία είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο. Δεν είναι ανθρωπισμός, είναι υποκρισία. Το Ιράν σκοτώνει μεθοδικά και ο κόσμος κάνει πως δεν βλέπει. Η σιωπή μπροστά σε μια τέτοια σφαγή δεν είναι απλώς αδυναμία. Είναι συνενοχή.
