«Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα…» έλεγε ο Ντίνος Ηλιόπουλος στον Ατσίδα. Αν ζούσε σήμερα, θα μπορούσε να το πει άνετα και στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ. Εκεί όπου όλοι ήταν ευγενικοί, όλοι συμφώνησαν ότι κάτι πρέπει να γίνει -αλλά κανείς δεν είπε τι ακριβώς.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης μπήκε στη συνεδρίαση με τον ρόλο του «Κραταιού Νικόλα» - του αδιαμφισβήτητου ηγέτη της Κεντροαριστεράς, του ανθρώπου που δεν χρειάζεται να υψώσει τη φωνή για να επιβληθεί. Με τη γνωστή ψυχραιμία και το μειδίαμα του μόνιμα βέβαιου, πήρε θέση στο τραπέζι σαν να επρόκειτο για μια ακόμη πράξη ενός έργου που γνωρίζει απ’ έξω. «Ξέρω ότι το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύεται, αλλά εγώ αυτός είμαι και έτσι θα προχωρήσω», είπε. Ουσιαστικά, η πιο κομψή εκδοχή του «αν σας αρέσει». Ένας πολιτικός με ύφος τεχνοκράτη, αλλά ψυχή ρομαντικού ήρωα που πιστεύει ότι η αυτονομία του κόμματος είναι σαν το καλό κρασί: θέλει χρόνο να ωριμάσει.
Η Άννα Διαμαντοπούλου ζήτησε πρόγραμμα, αφήγημα και σταθερότητα. Με άλλα λόγια, να μάθουν τουλάχιστον πότε θα ξαναμαζευτούν. Ο Παύλος Γερουλάνος πρότεινε ημερομηνία -21 και 22 Μαρτίου- για να βάλει τάξη στο χάος. Ο Δούκας, από τη Βραζιλία, έστειλε επιστολή με έξι θέσεις και ένα «όχι» στη συνεργασία με τη ΝΔ. Ο Κατρίνης μίλησε για άνοιγμα χωρίς face control. Και η Γιαννακοπούλου υπενθύμισε τα «αυτογκόλ» του κόμματος.
Ο Βαρδακαστάνης, υπεύθυνος για το Συνέδριο, βρέθηκε στο στόχαστρο. «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να συνεδριάζουμε κάθε Τετάρτη;» ρώτησε η Διαμαντοπούλου. Ρητορική ερώτηση -γιατί στο ΠΑΣΟΚ ακόμα κι ένα πρόγραμμα συνεδριάσεων είναι ζήτημα πολιτικής σύνθεσης.
Ο Ανδρουλάκης πάντως ξεκαθάρισε πως το Συνέδριο θα γίνει το πρώτο τρίμηνο του 2026. Δηλαδή σε… έξι μήνες. Όχι ακριβώς αύριο, αλλά ούτε και στον επόμενο αιώνα. Ένα εξάμηνο για να ετοιμαστεί η «νέα αρχή» -ή έστω να γραφτεί το σενάριο. Γιατί, όπως και στον Ατσίδα, η υπόθεση είναι γνωστή: πολύς διάλογος, λίγη δράση, και στο τέλος όλοι μένουν ευχαριστημένοι που κάτι είπαν.
Ο Ανδρουλάκης δεν βιάζεται. Γιατί να βιαστεί; Στην πολιτική του χρόνου, η καθυστέρηση είναι στρατηγική. Το Συνέδριο μπορεί να περιμένει -όπως και η ανανέωση, η δράση και οι ψηφοφόροι. Το μόνο που κινείται με σταθερό ρυθμό είναι το χαμόγελό του. Ο Ατσίδας της Χαριλάου Τρικούπη ξέρει καλά ότι στη σκηνή της πολιτικής, δεν χρειάζεται να αλλάξεις το έργο -αρκεί να παίζεις τον ρόλο σου χωρίς να ξεχάσεις τα λόγια.
