Στην Κουμουνδούρου έχουν πεισθεί ότι δηλητηριάζοντας την πολιτική ζωή του τόπου θα καταφέρουν να ανακτήσουν την εξουσία.
Γράφει ο Λεωνίδας Δεληγιώργης
Η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να παράγει περισσότερη τοξικότητα από όση μπορεί να αντέξει το πολιτικό σύστημα, τον οδηγεί πλέον σε μια μονοδιάστατη αντιπολιτευτική δράση.
To ερώτημα είναι εάν όντως είναι τόσο κακοί οι πολιτικοί του αντίπαλοι ή η ηγεσία του έχει αποδυθεί σε ένα κυνήγι μαγισσών, εγκλωβισμένη σε ιδεοληψίες και παρωχημένες πρακτικές;
Μάλλον το δεύτερο, γιατί ίσα ίσα ο πολιτικός αντίπαλος του κ. Τσίπρα, δηλαδή η κυβέρνηση, στην παρούσα φάση, έχει να αντιμετωπίσει πολλά και σοβαρά ζητήματα ταυτόχρονα, όπως η πανδημία, η ενεργειακή κρίση, η ακρίβεια και τα εθνικά θέματα και είναι αυτονόητο πως και λάθη θα υπάρξουν και λαϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να προκληθεί.
Αν, λοιπόν, με αυτά τα δεδομένα επιλέγονται τα τοξικά βαλτοτόπια, από τα «μαρμαρένια αλώνια» της πολιτικής αντιπαράθεσης, τότε σημαίνει πως και την κατάσταση αδυνατείς να κατανοήσεις, και προτάσεις ουσιαστικές και ρεαλιστικές δεν διαθέτεις.
Ομως, πώς είναι δυνατόν ένας πρώην πρωθυπουργός και νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και μάλιστα με νωπή την «κατά κράτος» επικράτησή του στο κόμμα, να μην αντιλαμβάνεται πως π.χ. η δημοσκοπική καθήλωσή του δεν οφείλεται σε σενάρια συνωμοσιολογίας, αλλά καθαρά στις επιλογές του, πόσο μάλλον σε μια τέτοια περίοδο ανοιχτών θεμάτων; Αλλωστε ακόμα και «φιλικές» προς αυτόν δημοσκοπήσεις δεν αλλάζουν την εικόνα.
Ισως όμως υπάρχει και κάτι χειρότερο, ότι παρά την επικράτηση του κ. Τσίπρα στο κόμμα, εκείνος να πελαγοδρομεί ανάμεσα στις «τάσεις» που έχουν να κάνουν περισσότερο με προσωπικές επιλογές στελεχών του επιτελείου του ή προνομιακών συνομιλητών του και όχι με συγκροτημένο στρατηγικό σχεδιασμό. Ποιον να πρωτακούσει, την εσωκομματική αντιπολίτευση, τον Παππά, τον Πολάκη, τον Λακόπουλο ή τον Καρτερό;
Αυτές οι αδυναμίες είναι ορατές, δεν μπορούν να καλυφθούν και αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στον καθρέφτη του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τα κομματικά του ΜΜΕ και ιδίως την «Αυγή».
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
