Στο Αμστερνταμ αυτές τις ημέρες –πέραν των καθημερινών επεισοδίων– διαπιστώνουμε ότι η woke κουλτούρα αποτελεί στη συνείδηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς το ισοδύναμο με το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού απολαμβάνοντας ιδιαίτερης μεταχείρισης από τα ΜΜΕ. Ως εκ τούτου, είναι αδιαμφισβήτητα κυρίαρχη στη σχολική εκπαίδευση, στα πανεπιστήμια, στις εκδόσεις, στην τέχνη και στην ψυχαγωγία.
Ο Μαρξ έχει τοποθετηθεί στο ράφι, αλλά ο «φαντασιακός» μαρξισμός με άλλες μορφές διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα απέναντι στον «νέο» φυλετισμό της ανερχόμενης ακροδεξιάς. Η συγκλίνουσα στα δύο αυτά αποκλίνοντα ριζοσπαστικά ρεύματα είναι η δαιμονοποίηση του καπιταλισμού σε όλες του τις εκφάνσεις. Μια αντικαπιταλιστική ιδεολογία που χαρακτηριστικά της αντιγράφουν κινηματικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη, από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά, προκαλώντας προβλήματα στην εξεύρεση συναινέσεων στον μετριοπαθή, φιλελεύθερο και μεταρρυθμιστικό χώρο του Κέντρου.
Η σταδιακή μεταμόρφωση της Ολλανδίας, μιας χώρας που είναι πρότυπο «ανοιχτής κοινωνίας», προδιαγράφει το πεπρωμένο της Ευρώπης. Και εφόσον οι σημερινές και οι μελλοντικές μορφωμένες γενιές συνεχίσουν να γαλουχούνται από το αντικαπιταλιστικό αφήγημα που από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές κατευθύνσεις προσεγγίζουν οι ακραίες ριζοσπαστικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς, η υφέρπουσα παρακμή θα αποκτήσει χαρακτηριστικά που δύσκολα θα μπορέσουν να υπερβούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
