Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, έχει τραγουδήσει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και με μια μικρή παραλλαγή θα μπορούσε με τη δική της φωνή να το ερμηνεύσει η Φώφη Γεννηματά. Θα μπορούσε, υπό την προϋπόθεση ότι η σωτηρία του ΚΙΝΑΛ δεν είναι «μεγάλο πράγμα» όπως το φαντάζονται όσοι συγκροτούν την ηγετική ομάδα, αλλά ένα «μεγάλο άλμα» προς την κατεύθυνση μιας μεγάλης δεξαμενής ψηφοφόρων που αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντρώοι».
του Χάρη Παυλίδη
Αντικειμενικά η Φώφη Γεννηματά δεν μπορεί να υποστηρίξει αυτό το άλμα. Όχι γιατί δεν διαθέτει τις ικανότητες να υπερβεί το ιδεολογικό πλαίσιο εντός του οποίου το ΠΑΣΟΚ κατέστη κυρίαρχο στα μεσαία και μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας, αλλά γιατί είναι δέσμια ενός αριστερόστροφου παρελθόντος και μιας αντιδεξιάς ρητορικής που αφορά ηλικιακές ομάδες στα όρια του AstraZeneca.
Γι αυτό και επιλέγει να εμφανίζεται κρατώντας ίσες αποστάσεις από τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ. Εν τούτοις το «κινηματικό» παρελθόν του ΠΑΣΟΚ που είχε στον κεντρικό πυρήνα του την «ανένδοτη» στάση έναντι των «προνομιούχων» και της Δεξιάς, ενίοτε δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν τηρούνται οι ίσες αποστάσεις. Και αυτό σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μηχανισμό άμυνας.
Είναι προφανές για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, αλλά και για μια σειρά τακτικών χειρισμών, ότι η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να υπάρξει με όρους 3ης Σεπτέμβρη. Ρεαλιστικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί και αυτό είναι που δεν μπορεί να διαχειριστεί η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Δηλαδή, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας απορροφήσει όλα τα στοιχεία που συνέθεταν τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, πιέζει ώστε η «μεγάλη» Κεντροαριστερά που ορέγεται να έχει και τη «σφραγίδα».
Αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, εκεί θα οδηγηθεί το ΚΙΝΑΛ με την παρούσα πολιτική ίσων αλλά λιγότερα ίσων αποστάσεων που ακολουθεί προς το ΣΥΡΙΖΑ. Επιδεικνύοντας μάλιστα κι έναν μαξιμαλισμό αναντίστοιχο με τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, που δεν αντιμετωπίζουν το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ με την ίδια «λατρεία» που τρέφουν για τα μεγαλεία του παρελθόντος τα στελέχη που πλαισιώνουν την ηγετική ομάδα του ΚΙΝΑΛ.
Συνεπώς έτσι όπως έχουν τα πράγματα, μ’ ένα ΣΥΡΙΖΑ να μην «ενοχλεί» η κεντροαριστερή μεταμφίεσή του κι έναν Τσίπρα να αντιγράφει μέχρι και τη γλώσσα του σώματος του Ανδρέα, είναι βέβαιο ότι η «προσάρτηση» θα καταστεί αναπόφευκτη. Ωστόσο η σωτηρία του ΚΙΝΑΛ δεν αφορά… μόνο το ΚΙΝΑΛ και τη Φώφη Γεννηματά. Η σωτηρία του ΚΙΝΑΛ είναι πολύ μεγάλο πράγμα, όσο μεγάλη είναι και η δεξαμενή των ψηφοφόρων που αναζητούν έκφραση μέσα από έναν κεντρώο πολιτικό φορέα.
Με δεδομένη την κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο χώρο του Κέντρου, σύμφωνα με τα ποιοτικά ευρήματα όλων των μετρήσεων της κοινής γνώμης, η σωτηρία του ΚΙΝΑΛ είναι η συμμαχία στρατηγικού χαρακτήρα με τη Νέα Δημοκρατία.
Μια συμμαχία που δεν θα έχει εκλογικό ορίζοντα, αλλά θα αποτελέσει μια πολιτική πλατφόρμα στη βάση ενός κοινού προγράμματος στα πρότυπα των συμμαχιών στην Ευρώπη με τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κεντρώα κόμματα.
Αυτή η σύγκλιση θα βάλει τέλος στα… κεντροαριστερά σενάρια τύπου ΣΥΡΙΖΑ, θα σώσει το χώρο της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς από την άλωση αριστερίστικων αντιλήψεων για την… ριζοσπαστικοποίηση της σοσιαλδημοκρατίας, ενώ θα σπρώξει το ΣΥΡΙΖΑ στο φυσικό του χώρο. Μια τέτοια προοπτική μόνο οφέλη θα έχει για τη δυμοκρατία και τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος.
