Έξω από το Εφετείο Αθηνών, όπου εκδικάζεται η υπόθεση για την τραγωδία στο Μάτι, η εικόνα είναι μια γκρίζα αδιαφορία. Ελάχιστοι συγγενείς θυμάτων, μερικοί δικηγόροι και λίγοι δημοσιογράφοι – και αυτό είναι όλο.
Η θύελλα του θυμού που όλοι θα περίμεναν να ξεσπάσει, φαίνεται να μην έχει βρει ανταπόκριση στην κοινωνία. Η αριστερά, που συνήθως σπεύδει να τοποθετηθεί στα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, σιωπά σχεδόν επιδεικτικά. Η σιωπή της είναι εκκωφαντική
Πριν από μερικές εβδομάδες, όμως, η ίδια αριστερά ήταν μπροστά και στα πρώτα συλλαλητήρια για το δυστύχημα στα Τέμπη. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, τα συνθήματα για «δικαιοσύνη» ακούγονταν δυνατά και συνεχώς, και η αριστερά ανέλαβε τον ρόλο του «εκφραστή» της λαϊκής οργής. Τα Τέμπη όμως είχαν διαφορετικό πολιτικό αφήγημα. Η εκμετάλλευση αυτού του πόνου από την αριστερά ήταν άμεση και αμείλικτη.
Όμως, για το Μάτι; Σιωπή. Η αριστερά δεν ήταν εκεί, τουλάχιστον με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια επιμονή. Η απουσία της από το Εφετείο, η έλλειψη οργανωμένων κινητοποιήσεων και διαμαρτυριών, αποκαλύπτει μια ενδιαφέρουσα και κυνική επιλογή.
Γιατί η αριστερά φαίνεται να αποφεύγει το Μάτι; Μήπως επειδή δεν είναι εύκολο να δώσει μια «καθαρή» πολιτική εξήγηση για την τραγωδία; Μήπως το Μάτι δεν έχει το ίδιο ισχυρό πολιτικό αφήγημα;
Πόσο εύκολο είναι για την αριστερά να κινητοποιηθεί όταν δεν μπορεί να αποδώσει τις ευθύνες σε μια αριστερή κυβέρνηση; Ήταν πιο βολικό για την αριστερά να αγνοήσει το Μάτι και να επικεντρωθεί στην τραγωδία των Τεμπών, περισσότερο για να «χτυπήσει» το αντίπαλο στρατόπεδο παρά για να αποδώσει πραγματική δικαιοσύνη στους πολίτες;
Η αλήθεια είναι ότι η αριστερά, σε αυτήν την περίπτωση, μοιάζει να λειτουργεί με «εκλεκτικά κριτήρια». Ο πόνος και η οργή που προκύπτουν από μια τραγωδία, όταν δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να χτίσουν έναν πολιτικό λόγο και να αναδείξουν τις δικές τους θέσεις, δεν φαίνεται να είναι αρκετά «εκμεταλλεύσιμοι».
Στο τέλος, το Μάτι παραμένει σχεδόν ξεχασμένο, και η σιωπή της αριστεράς απέναντί του είναι σιωπή εκούσια, μια σιωπή που μόνο το πολιτικό συμφέρον μπορεί να εξηγήσει.
Έτσι, η αριστερά αποτυγχάνει να αναδείξει την τραγωδία του Ματίου με την ίδια ένταση που βλέπουμε για άλλες καταστροφές, γιατί απλώς δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως εργαλείο για πολιτικό κεφάλαιο.
Οι οικογένειες των θυμάτων του Ματίου αξίζουν την ίδια προσοχή και την ίδια μάχη για δικαιοσύνη, αλλά η αριστερά, δυστυχώς, δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται το ίδιο.
