Η Γεωργία από την Κάρυστο δεν πέθανε χθες. Πέθαινε σιγά-σιγά, κάθε φορά που τη χτυπούσε, κάθε φορά που τον δικαιολογούσε, κάθε φορά που κανείς δεν άκουγε. Εννέα μήνες μετά τον ξυλοδαρμό της, το σώμα της λύγισε, αλλά το ερώτημα που μένει είναι γιατί λύγισε η κοινωνία πολύ νωρίτερα.
Κάθε φορά που διαβάζουμε για έναν τέτοιο θάνατο, μιλάμε για «σοκ». Κι όμως, δεν υπάρχει τίποτα πια να μας σοκάρει. Η βία έχει γίνει σχεδόν οικεία, ένα ακόμη δελτίο ειδήσεων, ένα όνομα στη ροή. Κάποτε η φράση «τον χτύπησε μέχρι θανάτου» θα πάγωνε τον αέρα. Τώρα μοιάζει με τίτλο ρουτίνας.
Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι απλώς πράξη. Είναι κουλτούρα. Είναι η «σιγά μην χωρίσεις για ένα χαστούκι». Είναι η «έλα τώρα, οικογενειακά είναι». Είναι το «να προσέχεις να μην τον προκαλείς». Είναι οι φίλοι που ξέρουν και δεν μιλούν, οι γείτονες που ακούν και δεν παρεμβαίνουν, οι συγγενείς που ντρέπονται πιο πολύ για το «ρεζίλι» παρά για την αδικία.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, χιλιάδες γυναίκες κάθε χρόνο στην Ελλάδα καταγγέλλουν κακοποίηση. Οι περισσότερες, όμως, δεν καταγγέλλουν τίποτα γιατί η ντροπή τους έχει πειστεί ότι φταίνε. Η ψυχολογία της βίας δεν είναι πάντα φωνές και μαυρισμένα μάτια είναι χειρισμός, ενοχή, απομόνωση, σιωπή. Είναι η διαρκής φθορά του ανθρώπου που πείθεται ότι δεν αξίζει σωτηρία.
Η Γεωργία άντεξε εννέα μήνες νοσηλείας μετά από ό,τι υπέστη. Ένα σώμα μπορεί να αντέξει πολλά· αυτό που συνήθως πεθαίνει πρώτο είναι η αξιοπρέπεια. Και εκεί πρέπει να κοιτάξουμε όλοι μας. Όχι για να κρίνουμε αλλά για να μην επιτρέψουμε ξανά να γίνει το σκοτάδι «φυσιολογικό».
Η κοινωνία μας χρειάζεται επανεκπαίδευση στην ευαισθησία. Στην αυτονόητη αντίδραση όταν κάποιος πονάει. Στο να μην προσπερνάμε.
Και αυτή η επανεκπαίδευση αρχίζει από το σπίτι. Από τους γονείς που διδάσκουν -χωρίς να το καταλαβαίνουν -πως η φωνή είναι εξουσία, πως το παιδί «πρέπει να φοβάται για να σέβεται». Από τα παιδιά που μεγαλώνουν βλέποντας τη βία ως τρόπο επιβολής και αργότερα τη μιμούνται στις δικές τους σχέσεις. Η αύξηση της βίας ανηλίκων δεν είναι ξεκομμένη από την ενδοοικογενειακή βία· είναι το αποτέλεσμα της ίδιας σιωπής που εκτρέφει μελλοντικούς κακοποιητές.
Η βία δεν είναι «θέμα ζευγαριού». Είναι θέμα όλων μας. Και όσο συνεχίζουμε να την απομονώνουμε πίσω από κλειστές πόρτες, τόσο θα θερίζουμε σιωπηλούς θανάτους σαν της Γεωργίας.
Η είδηση πέρασε. Η ουσία όχι.
Η Γεωργία δεν θα διαβάσει ποτέ τίποτα από όλα αυτά. Εμείς όμως οφείλουμε να τα διαβάσουμε ξανά και ξανά μέχρι να σπάσει, επιτέλους, η σιωπή.
