Για πάνω από δύο χρόνια, σημαντικό κομμάτι της ελληνικής δημοσιογραφίας αφιέρωσε χιλιάδες ώρες εκπομπών, πρωτοσέλιδα και ρεπορτάζ στην τραγωδία των Τεμπών. Με ύφος τιμωρού και διάθεση τηλεοπτικού δικαστηρίου, πολλοί παρουσιαστές, τηλε-διασκεδαστές και ορισμένοι «εισαγγελείς» δημοσιογράφοι έστηναν κάθε βράδυ λαϊκά δικαστήρια, αποδίδοντας ευθύνες δεξιά και αριστερά, χωρίς την παραμικρή διάθεση για ουσιαστική διερεύνηση.
Κι όμως, όλοι αυτοί οι «επαγγελματίες» της ενημέρωσης, που επικαλούνται συνεχώς τη δημόσια αποστολή τους, δεν είχαν την ευαισθησία να κάνουν το αυτονόητο: να στείλουν ένα απλό email στα Πανεπιστήμια της Γάνδης και της Πίζα, τα οποία εμπλέκονται στην έρευνα για το φαινόμενο της πυρόσφαιρας —μια πιθανή επιστημονική εξήγηση για τις εικόνες που καταγράφηκαν τη νύχτα της τραγωδίας.
Η «πυρόσφαιρα» γέννησε σενάρια συνωμοσίας γιατί αυτού του είδους η δημοσιογραφία είναι πια δέσμια του εντυπωσιασμού και της τηλεθέασης. Γιατί είναι πιο εύκολο να φωνάζεις σε πάνελ και να κατασκευάζεις τέρατα, παρά να ψάχνεις τεκμηριωμένα την αλήθεια.
Και όμως, μέσα σε αυτή την ομοφωνία της αδιαφορίας, υπήρξε μία εξαίρεση: ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικάκος, που έκανε το αυτονόητο καθήκον. Επικοινώνησε με τον ερευνητή της Γάνδης, κύριο Μαραγκό, και μετέφερε στο ελληνικό κοινό μια άποψη επιστημονική, ψύχραιμη, και –κυρίως– τεκμηριωμένη. Ο Αλικάκος δεν φώναξε. Δεν δίκασε. Έψαξε. Και γι’ αυτό, για μια στιγμή έσωσε την αξιοπρέπεια μιας δημοσιογραφίας που πνίγηκε στο λαϊκισμό και τη φτήνια.
Δεν είναι η πυρόσφαιρα που εκθέτει αυτούς τους δημοσιογράφους που προαναφέραμε. Είναι η αδιαφορία τους για την αλήθεια. Και γι’ αυτό, όσοι σιωπούν σήμερα, χρωστούν μια δημόσια συγγνώμη. Όχι μόνο στους επιστήμονες που απαξίωσαν χωρίς να τους ακούσουν, αλλά και σε όλους εμάς που ζητάμε ενημέρωση – όχι θέαμα.
