«Με μια τέτοια ειρήνη, θα εξακολουθούν να υπάρχουν διαμάχες και αντικρουόμενα συμφέροντα, όπως υπάρχουν μέσα στις οικογένειες και τα έθνη. Η παγκόσμια ειρήνη, όπως η ειρήνη της κοινότητας, δεν απαιτεί ο καθένας να αγαπάει τον γείτονά του – απαιτεί μόνο να ζουν μαζί στην αμοιβαία ανοχή, υποβάλλοντας τις διαμάχες τους σε δίκαιη και ειρηνική διευθέτηση. Και η ιστορία μας διδάσκει ότι οι εχθρότητες μεταξύ των εθνών, μεταξύ των ατόμων, δεν διαρκούν για πάντα» Τζον Κένεντι
Ένα ερώτημα που βασανίζει τον πρωινό καφέ στα πολιτικά στέκια της πρωτεύουσας είναι γιατί ο Πρωθυπουργός επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο να τραβήξει το χαλί και να φανούν τα προβλήματα με την Τουρκία. Και στο ερώτημα τίθεται ταυτόχρονα και η απορία «Γιατί»;
του Χάρη Παυλίδη
Κανείς δεν μπορεί να διεισδύσει στο μυαλό του Κυριάκου Μητστοτάκη, πολλώ δε μάλλον όσοι εμφανίζονται πρόθυμοι να διαβάσουν το φλυτζάνι προκειμένου να βγάλουν συμπεράσματα και στη συνέχεια να προβλέψουν τις κινήσεις του Πρωθυπουργού.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν άφησε την ευκαιρία που του έδωσε ο τουρκικός εκβιασμός στον Έβρο να περάσει «αναξιοποίητος». Η αποφασιστική αντίδραση της ελληνικής πλευράς έδειξε στον Ερντογάν ότι εφόσον επιθυμεί να «παίξει», αυτή τη φορά θα έχει αντίπαλο.
Θα αναρωτηθεί κανείς εν μέσω πανδημίας και των επιπτώσεων που έχει επιφέρει στην οικονομία χρειαζόταν άλλο ένα μέτωπο; Και τι θα έπρεπε να κάνει ο Πρωθυπουργός; Να αφήσει τα προβλήματα να διαιωνίζονται και η Τουρκία να θεωρεί την Ελλάδα θεατή των εξελίξεων; Πόσα να χωρέσει κι αυτό το χαλί;
Αντί να κάνει αυτό ο Πρωθυπουργός αφήνοντας μας να συνηθίζουμε τη συνήθεια, σκέφθηκε να δοκιμάσει τραβώντας το χαλί να δώσει την ευκαιρία στον Ερντογάν να εκτεθεί σε φίλους και συμμάχους, σε όλους όσοι το προηγούμενο διάστημα «κατανοούσαν» τις επιθυμίες του.
Είναι νωρίς για να βγουν συμπεράσματα. Αλλά είναι εμφανές ότι η τακτική του Πρωθυπουργού να αναμετρηθεί επί ίσοις όροις έχει αλλάξει το κλίμα μεταξύ των συμμάχων και κυρίως τις ισορροπίες. Και αυτό δεν οφείλεται τόσο στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη- την αυτονόητη αλλά και απούσα επί σειρά ετών- όσο στη σθεναρή στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη να βάλει τέλος στο «κυρφτούλι» με την Τουρκία.
Ο Πρωθυπουργός έπεισε με την αποφασιστική ψυχραιμία των χειρισμών του όλους τους «ισοσαποστάκιδες» εταίρους της χώρας μας, ότι για να επιτευχθεί ένα νέο ξεκίνημα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και μέσω αυτού η ειρήνη, χρειάζεται να μπει ο διάλογος σε μια νέα βάση. Κι αυτή η βάση είναι ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου. Έστειλε όμως κι ένα σαφές μήνυμα: Στο εξής ο διάλογος δεν θα υπαγορεύεται από πιέσεις και απειλές.
Για όσους δεν κατάλαβαν, κυρίως για εκείνους που νομίζουν ότι μέσω της πατριωτικής ευθύνης με την οποία πορεύεται ο Πρωθυπουργός θα επιτύχουν τους δικούς τους σκοπούς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως φιλελεύθερος δεν έχει καμία διάθεση να γίνει το άλλοθι ενός νεο-εθνικιστικού-ακροδεξιού ακροατηρίου.
Για όσους καταλαβαίνουν ο Πρωθυπουργός βάζει τέλος στην αδράνεια και καλεί τον Ερντογάν, που εν τω μεταξύ φλερτάρει με την ιδέα να ανοίξει την «πόρτα του φρενοκομείου», να αναλάβει τις ευθύνες του τόσο έναντι της χώρας του όσο και έναντι της υστεροφημίας του.
Για όσους δεν θέλουν να καταλάβουν η Ελλάδα δεν είναι πλέον μόνη της και αυτή τη φορά είναι απολύτως ευθυγραμμισμένη με την ευρωπαϊκή οπτική που συγκλίνει με το εθνικό συμφέρον. Κι αυτό δεν προέκυψε εκ μαγείας…
