Τρεις εβδομάδες ψαχνόταν το ΠΑΣΟΚ, με την κοινοβουλευτική ομάδα να συνεδριάζει επί τέσσερις ώρες το πρωί, πριν καταθέσει τελικά μια πρόταση που μοιάζει να βγήκε από βαρετή επανάληψη. Σαν να ήθελαν να πείσουν ότι κάνουν κάτι, χωρίς όμως να έχουν τίποτα χειροπιαστό στα χέρια τους. Μόνο «σοβαρές ενδείξεις» και «έντονες πιέσεις», δηλαδή πολιτικό ψιλοκουτσομπολιό τυλιγμένο σε 100 σελίδες.
Τα «πάνω από 120.000 ευρώ ζημιά» ακούγονται μεγάλα για τους περισσότερους, ειδικά σε μια χώρα που κάθε ευρώ μετράει. Όμως ο τρόπος που το ΠΑΣΟΚ το παρουσιάζει μυρίζει περισσότερο πανικό παρά επιχειρήματα. Αντί για αποδείξεις, έχουμε αόριστες κατηγορίες και λέξεις που πετάγονται σαν πυροτεχνήματα χωρίς λάμψη, μόνο για να καλύψουν τα μεγάλα κενά στη δικογραφία τους. «Πιθανόν», «μάλλον», «σοβαρές ενδείξεις» — δηλαδή η πολιτική έκδοση του «θα μπορούσε να είναι». Όταν το καλύτερο που έχεις να πεις για τους πρώην υπουργούς είναι ότι ίσως έκαναν κάτι, μάλλον η πρόταση σου είναι περισσότερο σενάριο επιστημονικής φαντασίας παρά δικαστικό πόρισμα. Είναι σαν να βλέπεις κάποιον να προσπαθεί να κολυμπήσει με σωσίβιο που έχει τρύπες. Προσπάθεια υπάρχει, αποτέλεσμα μηδέν.
Το ΠΑΣΟΚ, όμως, δεν φαίνεται να ξέρει τι να κάνει με αυτή την αόριστη πρόταση. Δεν καταφέρνει να δώσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα ή να πείσει κανέναν για κάτι παραπάνω από φλυαρία. Μοιάζει με μια ομάδα που έχει χάσει το νόημα, κολλημένη στον παλιό παλαιοκομματισμό και την πολιτική στασιμότητα.
Τα αντανακλαστικά του ΠΑΣΟΚ συμβαδίζουν με αυτά του κραταιού Νικόλα. Αργά, ανέμπνευστα και γεμάτα δικαιολογίες. Όταν ο αρχηγός δίνει τον ρυθμό, τι να περιμένεις από την ομάδα; Μόνο επανάληψη παλιών λαθών και πολιτική που πνίγεται στην ίδια της τη στασιμότητα.
