Ημουν εξ αυτών που παρακολούθησαν ένα μεγάλο μέρος της χθεσινής συζήτησης στη Βουλή – δεν είχες άλλη δουλειά να κάνεις, θα ρωτήσει κάποιος. Είχα, αλλά ένεκα η επαγγελματική διαστροφή, η λεγάμενη, με κράτησε μπροστά στην τηλεόραση κανένα τρίωρο. Τι κατάλαβα;
Οτι βαθαίνει το χάσμα μεταξύ του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας. Οτι η κοινωνία βλέπει να σκοτώνονται για ένα νομοσχέδιο για το οποίο είμαι βέβαιος πως συμφωνούν όλοι (του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως), αλλά για τα μάτια του κόσμου και για «ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη» σκοτώνονται σαν να μην υπάρχει αύριο. Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ μου είχαν δηλώσει τον καιρό της υπουργίας τους ότι «δεν πάει άλλο» με τις διαδηλώσεις, ότι «έχει ξεφύγει η κατάσταση» και τέτοια. Πάνω από 1.800 διαδηλώσεις είχαν πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, αν δεν κάνω λάθος, μέσα στο 2018. μέσα σε έναν χρόνο δηλαδή, και η Αστυνομία είχε σηκώσει ψηλά τα χέρια, διότι δεν μπορούσε να κινητοποιεί συνεχώς δυνάμεις. Ε, αυτοί οι τύποι χθες καταψήφισαν το νομοσχέδιο και έβαλαν κι εκείνον τον εξωμότη της δημοκρατικής παράταξης, τον Γιάννη Ραγκούση, να το καταγγείλει ότι τάχα μου είναι χουντικής έμπνευσης, γύψος κ.λπ.
Ενώ όλοι συμφωνούν πως οι διαδηλώσεις, έτσι ανεξέλεγκτα όπως γίνονται, σκοτώνουν ό,τι έχει απομείνει από την οικονομική και κοινωνική ζωή της πρωτεύουσας (αλλά και της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, των Ιωαννίνων, της Λάρισας κ.λπ.).
Αυτό το άτιμο το πολιτικό κόστος τα κάνει όλα. Συγγνώμη, δεν διαβάζουν δημοσκοπήσεις να δουν τι λέει και ο κόσμος;
Και ο Γιάννης ο Ραγκούσης, ρε παιδί μου, τι γλώσσα είναι αυτή; Τι χαρακτηρισμοί; Και τι πάθος; Και εναντίον ποιου τώρα; Του πρώην συντρόφου του στο ΠΑΣΟΚ Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ο οποίος έδωσε, πρέπει να το πω, ρεσιτάλ μειλιχιότητας. Ακόμη και όταν ο άλλος τον έλεγε περίπου χουντικό. Αλλά εκεί που πραγματικά είπα ένα «ν’ αγιάσει το στόμα σου» ήταν όταν η πρόεδρος Φώφη πλάκωσε στις… τσαντιές τον Τσίπρα και δεν ήξερε το παλικάρι από πού να φύγει. Τόλμησε ο άλλος να της πει ντροπή που ψήφισε το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις και, εντάξει, έπρεπε να το δεις: «Αν είναι κάτι ντροπή σήμερα, είναι να προσπαθεί κάποιος να οικειοποιηθεί την ιστορία ενός άλλου χώρου, όταν μάλιστα τον πολέμησε λυσσαλέα όλα τα προηγούμενα χρόνια και ακόμα και σήμερα. Θα σας πω εγώ, κ. Τσίπρα, τι είναι ντροπή γιατί δεν έχετε το πολιτικό και το ηθικό ανάστημα να μου κουνάτε το δάχτυλο (…) Ντροπή, κύριε Τσίπρα, είναι να καλύπτεις τα μαγαζιά, τα παραμάγαζα, το παραδικαστικό, τους κοριούς στο παρακράτος της παρακολούθησης, την ξεφτίλα, γιατί ή τα γνωρίζατε και τα καθοδηγούσατε ή δεν είχατε τη δύναμη και το σθένος να τα αντιμετωπίσετε, να τα σταματήσετε. Με όλα αυτά έχετε βάλει ένα μεγάλο στίγμα στην Αριστερά που θα κάνει πάρα πολλά χρόνια να φύγει πάνω από αυτόν τον χώρο».
Επιτέλους, θα πω μόνο…
Του Γιώργου Παπαχρήστου από τη στήλη Στίγμα στην εφημ. Τα Νέα
