Τις προηγούμενες ημέρες γράφαμε για το πώς η Ελλάδα έφτασε από το Grexit στο σημείο να συζητά ως ισότιμη δύναμη το ενδεχόμενο να αναλάβει Έλληνας υπουργός την ηγεσία του Eurogroup. Θυμίζαμε τις εποχές που η χώρα έμπαινε στις αίθουσες με σκυμμένο κεφάλι, με τους άλλους να μας μετρούν σαν κίνδυνο και όχι σαν εταίρο. Αναφέραμε ότι η υποψηφιότητα Πιερρακάκη δεν ήταν τυχαία. Ήταν μια φυσική κατάληξη μιας χώρας που επέστρεψε στην κανονικότητα. Μιας χώρας που τακτοποίησε τα δημόσια οικονομικά. Που άφησε πίσω της τον πειραματισμό και ξαναβρήκε τον ρυθμό της Ευρώπης.
Και τώρα έχουμε την εκλογή. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης είναι ο νέος πρόεδρος του Eurogroup για τα επόμενα δυόμισι χρόνια. Ο άνθρωπος που, σύμφωνα με την αντιπολίτευση, προέρχεται από μια κυβέρνηση «απομονωμένη». Από μια Ελλάδα «χωρίς συμμάχους». Από ένα Μαξίμου που δήθεν παρακολουθεί τα γεγονότα χωρίς επιρροή. Τώρα όμως η πραγματικότητα μιλά. Γιατί σπάνια επιβραβεύεται μια χώρα που δήθεν βρίσκεται στην άκρη του ευρωπαϊκού χάρτη. Σπάνια δίνεται σε «απομονωμένους» μια καρέκλα από την οποία περνούν οι δημοσιονομικές ισορροπίες ολόκληρης της Ευρωζώνης.
Αλλά αυτά δεν ενοχλούν όσους επιμένουν να ζουν στο δικό τους πολιτικό σύμπαν. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη συνεχίζει την ίδια κασέτα περί απομόνωσης. Σαν να μην είδε ποτέ την αναβαθμισμένη θέση της χώρας. Σαν να μην άκουσε ποτέ τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες να μιλούν για ελληνική σταθερότητα. Και δίπλα τους, τα γνωστά γεροντάκια του ελληνικού muppet show. Εκφωνητές της καταστροφής. Σχολιαστές που θεωρούν ότι η Ελλάδα βρίσκεται μόνιμα σε διεθνή καραντίνα. Κάθε φορά που δεν τους βγαίνει η αφήγηση, την επαναλαμβάνουν με περισσότερο πάθος.
Την ίδια στιγμή όμως οι εξελίξεις τους διαψεύδουν. Η χώρα καταγράφει επιτυχίες στη διπλωματία. Υπογράφει στρατηγικές συμφωνίες. Συμμετέχει σε πρωτοβουλίες. Ενισχύει τις συμμαχίες της. Και τώρα αποκτά την προεδρία του Eurogroup. Μια θέση που δεν χαρίζεται. Κερδίζεται. Με αξιοπιστία. Με συνέπεια. Με ομαλή διακυβέρνηση.
Όσα και αν πουν οι επικριτές, η εικόνα δεν αλλάζει. Η «απομονωμένη Ελλάδα του Μητσοτάκη» βρίσκεται στο κέντρο των αποφάσεων. Εκείνοι μένουν μόνοι με τα λόγια τους. Και αυτό είναι ό,τι πιο κοντινό στην πραγματική απομόνωση.
