Εχουμε αποδυθεί ως χώρα σε έναν διπλωματικό αγώνα άνευ προηγουμένου, προκειμένου να καταδικαστεί, και μάλιστα διά σοβαρών κυρώσεων, η Τουρκία, επειδή ο φανατικός Ερντογάν αποφάσισε να μετατρέψει την Αγιά Σοφιά σε τζαμί, καταργώντας τον μουσειακό χαρακτήρα του μνημείου.
του Γιώργου Παπαχρήστου*
Καταλαβαίνω ότι για τις ανάγκες της ελληνικής διπλωματίας το θέμα έχει λάβει διαστάσεις παγκόσμιου γεγονότος, αν και οι ξένοι δεν δείχνουν ιδιαίτερη έγκαψη – ο Πάπας «πόνεσε» απλώς, η Ρωσία υποστηρίζει ότι είναι «εσωτερικό θέμα» της Τουρκίας, μερικές κυβερνήσεις έχουν καταδικάσει την Τουρκία, η Ευρωπαϊκή Ενωση το έκανε ήδη. Ε, και; Ο Ερντογάν το είπε και το έκανε. Δεν κώλωσε μπροστά στις αντιδράσεις. Για τα πιο συντηρητικά τμήματα του τουρκικού λαού, που είναι στρυμωγμένα άσχημα από τη βαριά οικονομική κρίση, την οποία επιτείνει η πανδημία, αυτό είναι που έχει σημασία. Σου λέει, εντάξει, μπορεί να μην έχουμε δουλειά, μπορεί να τα φέρνουμε δύσκολα βόλτα, αλλά διαθέτουμε έναν ηγέτη ο οποίος γυρίζει την πλάτη στη Δύση. Δεν πάνε να λένε οι ξένοι ό,τι θέλουν, αυτός είναι αρχηγός.
Ε, απέναντι σε όλα αυτά, εμείς κάνουμε σαν υστερικές γραίες που τους μείωσαν τη σύνταξη. Ουδείς σκέφτεται ότι ο Ερντογάν πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση στο πλαίσιο της αποκεμαλοποίησης του τουρκικού κράτους. Οτι θέλει δηλαδή το 2023, οπότε και συμπληρώνονται τα 100 χρόνια από την ίδρυση του νέου κεμαλικού τουρκικού κράτους, να έχει εξαφανίσει τον Κεμάλ Ατατούρκ από παντού! Να μην υπάρχει πουθενά η μορφή του – ενώ τώρα είναι αναρτημένη παντού. Να υπάρχει μόνο η δική του φωτογραφία. Αυτό κάνει, και εμείς πέφτουμε σαν τις μύγες στην παγίδα του…
Διότι περί παγίδας πρόκειται, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό. Κλαίμε και οδυρόμαστε για την Αγιά Σοφιά που χάνουμε, αντί ως χώρα να διεθνοποιήσουμε το πράγμα και να το καταγγείλουμε ως μία ακόμη απόδειξη της τουρκικής προκλητικότητας και της προσπάθειας του Ερντογάν να μεταβληθεί σε χωροφύλακα στην περιοχή μας. Κοιτάζουμε το δάχτυλο, αντί για το φεγγάρι. Γιατί; Διότι κανείς δεν βρέθηκε σε ένα σχολείο να μας εξηγήσει ότι μετά την Αλωση της Κωνσταντινούπολης από τις δυνάμεις του Μωάμεθ Β’ του Πολιορκητή η Αγιά Σοφιά έγινε τζαμί, λειτούργησε σαν τόπος λατρείας. Και αυτό συνεχίστηκε για 470 χρόνια – συναπτά!
Και το 1924, ως ένδειξη καλής θέλησης προς τους Ελληνες και δίκην κλάδου ελαίας, ο Κεμάλ μετέτρεψε την Αγιά Σοφιά σε μουσείο, ενώ μερικά χρόνια αργότερα η UNESCO την ενέταξε στον κατάλογο των μνημείων που συνιστούν παγκόσμια κληρονομιά. Λειτούργησε δε ως μουσείο 96 χρόνια.
Προς τι λοιπόν οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί; Πότε θα σοβαρευτούμε; Φοβάμαι, ποτέ…
• Από τη στήλη Στίγμα στην εφημ. Τα Νέα
