Τα τελευταία χρόνια ακούμε συνέχεια για το δημογραφικό. Αριθμοί, προβλέψεις, δείκτες… σαν να μιλάμε για στατιστικά και όχι για ανθρώπινες ζωές. Κι όμως, πίσω από κάθε πίνακα, υπάρχει κάτι πολύ πιο απλό και είναι η καθημερινή αγωνία ενός ζευγαριού που θέλει να κάνει οικογένεια, αλλά διστάζει. Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί φοβάται αν θα τα βγάλει πέρα, αν θα «βγαίνει» η ζωή.
Κι εκεί, για μένα, έχει σημασία ό,τι μέτρα έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια. Δεν τα βλέπω ως πολιτική ατζέντα. Τα βλέπω σαν μια προσπάθεια να πούμε όλοι μαζί ότι η οικογένεια δεν είναι προσωπικό πρόβλημα αλλά συλλογική υπόθεση.
Μικρές ανάσες από την αρχή
Το επίδομα γέννησης… ναι, δεν είναι τίποτα τεράστιο. Αλλά για έναν νέο γονιό είναι ανάσα. Και το ότι καταβάλλεται γρήγορα, σε δόσεις που πραγματικά βοηθούν, κάνει τη διαφορά. Δεν είναι θεωρητική βοήθεια. Είναι πρακτική, αληθινή.
Λίγη ανακούφιση στον προϋπολογισμό
Οι φορολογικές ελαφρύνσεις, η αύξηση του αφορολόγητου, οι διευκολύνσεις σε δαπάνες… δεν είναι «δώρο». Είναι αναγνώριση ότι η ανατροφή των παιδιών έχει κόστος. Και όταν ανασαίνει ο οικογενειακός προϋπολογισμός, ανασαίνει και η οικογένεια. Αυτό είναι που βλέπω εγώ και μου δίνει ελπίδα.
Φροντίδα για τα μικρά
Το να μπορεί ένας γονιός να δουλέψει χωρίς να νιώθει ότι εγκαταλείπει το παιδί του, είναι η μεγαλύτερη ανακούφιση. Η επιδότηση υπηρεσιών φροντίδας, το μοντέλο των «νταντάδων», η ενίσχυση υποδομών… είναι μικρά βήματα που δείχνουν ότι δουλειά και οικογένεια δεν χρειάζεται να είναι σε σύγκρουση.
Δεν λέω ότι όλα είναι τέλεια. Κανείς δεν είπε ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα. Αλλά υπάρχει κατεύθυνση. Υπάρχει πρόθεση. Και το πιο σημαντικό: υπάρχει μια σειρά από μέτρα που λένε σε έναν νέο γονιό ότι μπορεί να κάνει οικογένεια χωρίς να αισθάνεται ότι ρισκάρει τη ζωή του.
Η οικογένεια θέλει πράξεις, όχι λόγια και τα βήματα υπάρχουν. Μικρά ή μεγάλα. Και όταν μπαίνουν στη ζωή των ανθρώπων, όταν μειώνουν το άγχος, όταν δίνουν θάρρος σε ένα ζευγάρι να πει «πάμε να το κάνουμε», τότε έχουν νόημα.
Το δημογραφικό δεν λύνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά υπάρχει μια αρχή. Και κάποιες φορές, μια αρχή αρκεί για να ξαναβρεί η κοινωνία την αυτοπεποίθησή της.
