Με αφορμή τη μέτρηση της κοινής γνώμης που δημοσιεύεται στα «ΝΕΑ» και εστιάζει στη μεσαία τάξη και στις πολιτικές επιλογές με βάση το νοητό άξονα Αριστερά- Δεξιά και τα υπάρχοντα κόμματα, μερικές παρατηρήσεις.
Κατ’ αρχήν με οδηγό τη σκέψη του Αριστοτέλη, του πρώτου «κεντρώου», η μεσότητα δεν είναι ίδια για όλους. Το μέσον ορίζεται σε σχέση με «εμάς» και καθορίζεται από τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες μας. Συνεπώς ό,τι ισχύει για τη μεσαία τάξη δεν ισχύει απαραίτητα σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο για το κέντρο.
Ο «μεσαίος χώρος» δεν αφορά κατ’ ανάγκη κοινωνικά και οικονομικά τη μεσαία τάξη, όπως και η μεσαία τάξη δεν ταυτίζεται με το κέντρο ιστορικά και πολιτικά. Στην Ελλάδα η σύγχυση προκαλεί παρεξηγήσεις και κυρίως δημιουργεί αυταπάτες. Η μεσότητα δεν είναι μετριότητα, αλλά στάση έναντι της υπερβολής και της έλλειψης.
Η πρώτη γεννά φανατισμό και μισαλλοδοξία και η δεύτερη παθογένειες και εμμονές. Όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης ως κακίες και οι δύο προκαλούν ηθικές μειονεξίες. Αλλά και η μεσότητα δεν είναι απόλυτη, όπως άλλωστε αποτυπώνεται κοινωνικά και πολιτικά, αλλά ποικίλλει ανάλογα με τις συνθήκες, τα πρόσωπα, το κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον.
Άρα η μεσότητα εξαρτάται από τις συνθήκες και καθορίζεται κάθε φορά από τα πρόσωπα και τις διεργασίες που συντελούνται στη κοινωνία. Γι αυτό και συμβαίνει η μεσότητα να γίνεται και ακρότητα όταν δογματοποιείται. Στην προκειμένη περίπτωση η αναζήτηση της έκφρασης του κέντρου δεν συνεπάγεται την ταύτιση με τη μεσαία τάξη.
Το κέντρο ως στάση μεταξύ της υπερβολής των άκρων και της έλλειψης αξιών, δεν ορίζεται σε σχέση με τη μεσαία τάξη, αλλά σε σχέση προς εμάς και τις ιδέες μας για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και τα δικαιώματα.
Ο κεντρώος
