Η πιο ισχυρή… «ανεξάρτητη» αρχή στην μεταπολιτευτική Ελλάδα είναι χωρίς δεύτερη κουβέντα αυτή που προστατεύει τα… δικαιώματα των «προοδευτικών» πολιτών που κατά κύριο λόγο διαθέτουν υψηλότερο IQ, γούστο και αισθητική από τους άλλους. Και εντελώς συμπτωματικά όλοι αυτοί που ορίζουν τι είναι τέχνη και τι δεν είναι, τι είναι ψυχαγωγία και τι δεν είναι, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να ακούει ή να βλέπει ο «λαούτζικος», δηλώνουν… «προοδευτικοί».
Το ωραίο στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι το δικό τους γούστο υποχρεούνται να το γουστάρουν και οι εκτός κάστας των «διανοουμένων» γιατί σε διαφορετική περίπτωση επελαύνουν τα επίλεκτα σώματα των διαμορφωτών της κοινής γνώμης και επαναφέρουν στην τάξη όποιον ή όποια τολμάει να αμφισβητήσει το μοντέλο ψυχαγωγίας που έλκει την αισθητική του από τα Φεστιβάλ Νεολαίας της ΚΝΕ- Οδηγητή και του Θούριου. Αυτή είναι η μια πλευρά, που δεν θέλει εορτασμούς εφόσον δεν πληρούν τις προδιαγραφές της Αριστεράς και της προόδου.
Η άλλη πλευρά έχει να κάνει με τα χρήματα που δαπανώνται για το οργανωτικό μέρος αυτών των εκδηλώσεων και τις αμοιβές των καλλιτεχνών και όσων εργάζονται προκειμένου να φέρουν σε πέρας το έργο που έχουν αναλάβει. Προφανώς οι ασκούντες την κριτική και τον έλεγχο δεν το κάνουν κοπτόμενοι για το δημόσιο χρήμα, αλλά γιατί το χρήμα δεν πάει στις τσέπες των «δικών» τους καλλιτεχνών. Για να το κάνουμε πιο εύκολο, εφόσον οι εκδηλώσεις τηρούν τις προδιαγραφές δεν ανοίγει μύτη που λέει ο λόγος.
Πέραν, όμως, όλων των προαναφερομένων μεθόδων που μετέρχονται όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» άνθρωποι των… γραμμάτων και των τεχνών, χρησιμοποιούν και το ψέμα ώστε να δυσφημίσουν πρόσωπα και καταστάσεις. Χαρακτηριστική περίπτωση οι επιθέσεις που δέχθηκε ο Δήμαρχος Αθηναίων, τον οποίον εμφάνισαν ότι πλήρωσε 200 χιλιάρικα σε έναν καλλιτέχνη για να τραγουδήσει 17 λεπτά! Παρέλειψαν βέβαια την… λεπτομέρεια ότι, το ποσόν αφορούσε μια πολύωρη εκδήλωση με 100 και πλέον εργαζόμενους, μια εταιρεία που μερικούς μήνες πριν είχε αρχίσει την προετοιμασία, αλλά και φυσικά πέραν του ενός καλλιτέχνες και μουσικούς.
Ψιλά γράμματα θα πείτε και χοντρά ψέματα, αλλά έτσι γίνεται κάθε φορά που ένας δήμαρχος μιας μεγάλης πρωτεύουσας όπως είναι η Αθήνα, προσφέρει μια διέξοδο διασκέδασης στους πολίτες όπως κάνει η πλειονότητα των δημάρχων των πρωτευουσών στις πολιτισμένες χώρες. Η διαφορά είναι ότι στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και αλλού, δεν «ψάχνονται» προκειμένου να λοιδωρήσουν τις εορταστικές εκδηλώσεις, γιατί αφενός είναι ακομπλεξάριστοι και αφετέρου έχουν αίσθηση της παραγματικότητας και των μεγεθών. Εν αντιθέσει με τη μιζέρια και την κακομοιριά που χαρακτηρίζει τους κομπλεξικούς καφενόβιους σχολιαστές στην Ελλάδα της
«κουλτούρας» να φύγουμε.
Είναι εμφανές ότι όσοι δήμαρχοι πέρασαν από την Πλατεία Κοτζιά και είχαν λάμψη, ένας εξ αυτών είναι και ο Κώστας Μπακογιάννης, βρέθηκαν πολύ γρήγορα στο στόχαστρο όλων αυτών των παρακμιακών τύπων που ορίζουν τα «πρέπει» και τα «γιατί» στη ζωή μας. Δεν τους αρέσει ο «μεγάλος περίπατος», δεν τους αρέσει ο στολισμός, δεν τους αρέσουν οι εορταστικές εκδηλώσεις, αλλά όλα αυτά είναι το πρόσχημα. Η αλήθεια είναι ότι θέλουν δημάρχους «σκουπιδιάρηδες» που θα συμπληρώνουν τη μιζέρια τους.
Easy Writer
