Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να συγκινηθώ με τον Παύλο Πολάκη. Κάθε φορά που τον βλέπω να ανεβάζει στα social media τις γνωστές του πολεμικές αναρτήσεις - γεμάτες απειλές, κεφαλαία γράμματα και «θα αποκαλύψω τα πάντα» - σκέφτομαι πως ίσως, επιτέλους, ήρθε η στιγμή που θα δούμε λίγη από τη… γενναιότητα του αψύ Κρητικού στη δράση. Αλλά όχι. Όπως πάντα, στο τέλος, ζητάει αναβολή.
Αυτή τη φορά επρόκειτο για την έφεσή του στην υπόθεση με τον Σταμάτη Πουλή. Τον είχε προαναγγείλει το καλοκαίρι: «Θα γίνει γλέντι, θα ακουστούν πράγματα και θαύματα». Τελικά, το μόνο που ακούστηκε ήταν πως ο δικηγόρος του είχε άλλη δίκη την ίδια ώρα και, ως εκ τούτου, έπρεπε να μετατεθεί η υπόθεση για την 1η Δεκεμβρίου. Τυχαίο; Μπορεί. Αλλά κάπως κουράζει αυτό το μοτίβο του “έχω πάντα έναν καλό λόγο να μην εμφανιστώ”.
Γιατί βλέπεις, όταν κάποιος έχει καταδικαστεί πρωτόδικα για συκοφαντική δυσφήμιση και λέει ότι θα «τελειώσει» τον αντίπαλό του στη δεύτερη δίκη, περιμένεις να σταθεί εκεί, να δώσει τη μάχη του. Αντί για μάχη όμως, βλέπουμε φυγή. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ο Πολάκης έχει κάνει επιστήμη το να αναβάλλει, να καθυστερεί, να φουσκώνει τον θόρυβο και να εξαφανίζεται την κρίσιμη στιγμή.
Και μετά, ανεβάζει στο Facebook πως δήθεν δεν ζήτησε αναβολή. Λες και τα πρακτικά του δικαστηρίου είναι προαιρετικά. Λες και η αλήθεια είναι ζήτημα «αφήγησης».
Δεν είναι μόνο η ειρωνεία του πράγματος, είναι και η φθορά. Κάποια στιγμή, όσο κι αν φωνάζεις, αν δεν τολμάς να σταθείς μπροστά στον δικαστή και να πεις «εδώ είμαι, υπερασπίζομαι όσα έγραψα», τότε χάνεις το δικαίωμα να πουλάς μαγκιά. Γιατί η μαγκιά δεν είναι τα κεφαλαία γράμματα στο Facebook. Είναι η ψυχραιμία, η συνέπεια και η ευθύνη.
Κι αν ο «αψύς Κρητικός» θέλει να αποδείξει ότι παραμένει αυτό που λέει πως είναι, ας μην ζητήσει πάλι αναβολή. Μια φορά, ας μείνει στην αίθουσα. Να δούμε πόση «γενναιότητα» τελικά χωράει…..εκτός Facebook.
