Το βάθος της ιδεοληψίας που διέπει την Αριστερά γίνεται εμφανέστατο στην περίπτωση που κληθεί να δώσει μια απάντηση στο «γιατί βουλιάζει η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη;» προτείνοντας ως λύσεις τις πολιτικές εκείνες που την έκαναν απεχθή σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες οριζοντίως. Χαρακτηρηστική είναι η συνέντευξη που παραχώρησε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Χατζησωκράτης, στην ΕΡΤ και στον δημοσιογράφο Κώστα Παπαχλιμίντζο, όπου του τέθηκε η συγκεκριμένη ερώτηση και έδωσε την αναμενόμενη απάντηση: για να καταπολεμηθεί η άνοδος της Ακροδεξιάς θέλουμε περισσότερη Ακροαριστερά!
Όπως προκύπτει και από τη δήλωση του κυρίου Χατζησωκράτη, κατανοούν το πρόβλημα -την αθρόα προσέλευση λαθρομεταναστών σε όλη την ήπειρο- αλλά κλείνουν βολικά τα μάτια στο ερώτημα «ποιος φταίει;», ρίχνοντας έτσι διά της πλαγίας το φταίξιμο στους Ευρωπαίους πολίτες, που δεν θέλουν οι χώρες τους να γεμίσουν με τυχοδιώκτες που έρχονται στην Ευρώπη για να πάρουν επιδόματα τεμπελιάς -καταχρώμενοι το κοινωνικό κράτος-, καθώς και να επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο ζωής εδώ. Αυτό γίνεται εμφανές από την επιχειρηματολογία της Αριστεράς ως προς το πρόβλημα, καθώς ως μια από τις αιτίες για τη λαθρομετανάστευση ονοματίζουν την αποικιοκρατία, όπου το -εντελώς έωλο- αφήγημα λέει ότι οι αποικιοκράτες «απομύζησαν» όλους τους πόρους από εκείνες τις χώρες και για αυτό έρχονται σωρηδόν. Παράλληλα, υπάρχει και «νέα αιτία» για τη λαθρομετανάστευση, η κλιματική αλλαγή, η οποία -λέει- παράγει κλιματικούς μετανάστες! Γενικότερα, η Αριστερά είναι πρόθυμη να δικαιολογήσει τη λαθρομετανάστευση με κάθε τρόπο, όσο ξεδιάντροπα γελοία κι αν είναι η εκάστοτε δικαιολογία, αρκεί να μη δει το πραγματικό πρόβλημα κατάματα: το όνειρο του λαθρομετανάστη δεν είναι η προκοπή, είναι η πληρωμένη τεμπελιά και η κατάχρηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.
Βέβαια, δεν πρόκειται για μια «ρομαντική εμμονή» περί της «αποκατάστασης της ιστορικής αδικίας», πρόκειται ξεκάθαρα για επιχειρηματικό μοντέλο βιοπορισμού των ακροαριστερών της Ευρώπης. Μια ματιά στο ποιοι στελεχώνουν τις ΜΚΟ που κάνουν πλάτες στους λαθροδιακινητές, αρκεί για να πείσει οποιονδήποτε τυχόν έχει ενδοιασμούς ως προς τούτο. Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν, προκειμένου να ανακοπεί η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, είναι να δαιμονοποιηθούν εξίσου και οι ακροαριστερές πολιτικές που εφάρμοσε η Ευρώπη τις περασμένες δεκαετίες. Πρέπει όχι απλά να περιθωριοποιηθούν αυτές οι πρακτικές, αλλά να εκριζωθούν πλήρως, ξεκινώντας πρώτα από τις ΜΚΟ - μέλη των οποίων είναι η πλειοψηφία των ακροαριστερών ευρωβουλευτών. Δεν νοείται να χρηματοδοτούνται από τα χρήματα του Ευρωπαίου φορολογούμενου πολίτη οντότητες οι οποίες μοναδικό σκοπό έχουν την επιβολή της λαθρομετανάστευσης, πράγμα με το οποίο διαφωνεί αξιακά η πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών και για αυτό θα πρέπει οι Ευρωπαίοι πολιτικοί να δράσουν άμεσα. Διότι όταν το πρόβλημα δεν λύνεται από το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό, ο κόσμος ριζοσπαστικοποιείται περαιτέρω. Και εφόσον δεν θέλουμε να δούμε κανέναν παλαβό με γελοίο μουστάκι να εκλέγεται, οφείλουν πρώτοι απ' όλους οι Ευρωπαίοι πολιτικοί να δουν σοβαρά το πρόβλημα και να δράσουν αναλόγως. Ακριβώς όπως το έκαναν οι Δανοί, τους οποίους ψέγει ο κύριος Χατζησωκράτης.
Η δήλωση του Δημήτρη Χατζησωκράτη
Κώστας Παπαχλιμίντζος: «Θα ήθελα να εκμεταλλευτώ την εμπειρία σας, κύριε Χατζησωκράτη, στην Αριστερά, τι γίνεται όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Φαίνεται η Αριστερά - δεν ξέρω πώς να το πω, πώς το έλεγε μια ιστορική φράση ότι "δεν αρέσουμε πρόεδρε, πια". Στην Ευρώπη δηλαδή είναι ο Σούνακ, η Μελόνι, ο Όρμπαν, ο Βίλντερς, είναι από Δεξιά, μέχρι άκρα Δεξιά. Κάπου δηλαδή δεν είναι πρόβλημα μόνο του ΣΥΡΙΖΑ που έχει κάποιες χαμηλές πτήσεις στις δημοσκοπήσεις τελευταία. Είναι ευρύτερο το θέμα. Μήπως πράγματι είναι αυτό; Μήπως δεν αρέσετε πια;»
Δημήτρης Χατζησωκράτης: «Κοιτάξτε, τα γεγονότα είναι αυτά. Δεν μπορεί κανείς να τα αρνηθεί, θα ήταν αστείο. Όπως ξέρετε, στις κοινωνίες γενικότερα - όχι μόνο στην ελληνική, αλλά γενικότερα και στον ευρωπαϊκό χώρο, η μετατόπιση είτε προς τα αριστερά, είτε προς τα δεξιά, είναι περιοδικό φαινόμενο, δεν είναι κάτι που είναι παγιωμένο. Αλίμονο να ήταν κάτι τέτοιο - σε αυτήν τη φάση, είμαστε σε αυτό».
Κώστας Παπαχλιμίντζος: «Απλά, κι αυτό όμως χτίζεται σιγά-σιγά. Είμαστε σε αυτό, μετά μπορεί να έρθει η Λε Πεν, στις επόμενες εκλογές. Μετά μπορεί κάτι άλλο, προς τα δεξιά».
Δημήτρης Χατζησωκράτης: «Ακριβώς. Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα τα χοντρά. Διότι, πραγματικά υπάρχουν καινούρια προβλήματα, όχι μόνο στον ελληνικό χώρο, αλλά και στον ευρωπαϊκό. Τα καινούρια προβλήματα τα ξέρουμε. Είναι το τεράστιο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, το οποίο αναστατώνει τις κοινωνίες, απαιτεί καινούριες λύσεις, οι οποίες είναι και κοστοβόρες και μας βάζουν να σκεφτούμε τα πράγματα τελείως διαφορετικά, από τη μια πλευρά. Και από την άλλη πλευρά, γεννάει -αυτό που λέμε- τους κλιματικούς μετανάστες - πέρα από τους μετανάστες που προκύπτουν μέσα από τους πολέμους, μέσα από την ανέχεια και όλα αυτά. Οι κλιματικοί μετανάστες θα είναι το μεγάλο φαινόμενο με το οποίο θα ζήσουμε. Έρχεται κόσμος που δεν μπορεί να ζήσει. Κι όταν ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει, θα κάνει το παν για να έρθει εκεί. Τα φαινόμενα και των μεταναστών, πέραν από τους πολέμους, πέρα από τις ευθύνες που έχει η Ευρώπη γενικότερα -και την πληρώνει τώρα- για το τι έκανε στις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και όλες εκεί. Το καινούριο φαινόμενο που επηρεάζει τις κοινωνίες, είναι η τεράστια ροή των ρευμάτων και άρα λοιπόν βάζει τις κοινωνίες να σκέφτονται και να δώσουν λύσεις οι οποίες - δεν είναι λύση να προσχωρήσεις στον λόγο γενικότερα της Δεξιάς και κυρίως της άκρας Δεξιάς. Πράγμα που δυστυχώς -φαίνεται και σε σοσιαλιστικά κόμματα, βλέπε το κυβερνών της Δανίας, για να είμαι συγκεκριμένος επάνω σε αυτό- να έχουν προχωρήσει πάρα πολύ στον λόγο, στην αντίληψη πολύ δεξιών και ακροδεξιών στρεμμάτων (sic), αυτό είναι το καινούριο πρόβλημα. Δεν είναι το μοναδικό, αλλά είναι ένα μείζον θέμα».
