Την ώρα που οι διεθνείς εξελίξεις φέρνουν ξανά τη Μέση Ανατολή στα πρόθυρα ευρείας αποσταθεροποίησης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα επιλέγουν όχι τη νηφαλιότητα και τη συνεννόηση, αλλά τη μικροπολιτική. Αντί να στηρίξουν μια υπεύθυνη εθνική στάση, επενδύουν στον φόβο και στον πανικό, προσδοκώντας πολιτικά οφέλη από μια κρίση διεθνούς βεληνεκούς, όπως το μεσανατολικό.

Το χτύπημα των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράν αποτέλεσε αφορμή για ένα νέο μπαράζ επικρίσεων κατά της κυβέρνησης. Χωρίς να προτείνουν συγκεκριμένες και εφαρμόσιμες εναλλακτικές, τα κόμματα της αντιπολίτευσης υιοθετούν έναν λόγο που άλλοτε αγγίζει τα όρια του αντιδυτικού φανατισμού και άλλοτε αγγίζει τη γραφικότητα.

Από το ΠΑΣΟΚ ως τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και την Πλεύση Ελευθερίας, ο κοινός παρονομαστής είναι ένας: η διαρκής κατηγορία περί «δεδομένου συμμάχου» και η απαίτηση να γυρίσει η χώρα την πλάτη στις στρατηγικές της συμμαχίες. Χωρίς ρεαλισμό, χωρίς όραμα, και κυρίως χωρίς συναίσθηση των γεωπολιτικών ισορροπιών.

Η «Διπλωματία της Αφέλειας»

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, ζητά από την κυβέρνηση να αναλάβει «πρωτοβουλίες αποκλιμάκωσης», λες και μια χώρα όπως η Ελλάδα έχει τη δύναμη να μετατοπίσει τον άξονα του παγκόσμιου γεωπολιτικού ανταγωνισμού. Πίσω από τις εύκολες διακηρύξεις περί «ειρήνης μέσω διπλωματίας», δεν υπάρχει ούτε σχέδιο ούτε ρεαλισμός — μόνο κενή ρητορική και επιφανειακές εκκλήσεις.

Αντιευρωπαϊκή Ρητορική με Μανδύα Υπευθυνότητας

Ο ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος Φάμελλου, επιμένει ότι η Ελλάδα οφείλει να πάψει να στηρίζει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, και να πρωτοστατήσει (!) στη διεθνή διπλωματία. Η προτροπή για «παγκόσμια διάσκεψη ειρήνης» μέσω ΟΗΕ και Ε.Ε. μοιάζει περισσότερο με πολιτικό πυροτέχνημα, παρά με σοβαρή πρόταση.

Την ίδια στιγμή, κατηγορείται η κυβέρνηση για «πρόθυμη συμμόρφωση» — την ώρα που η Ελλάδα είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας και στο επίκεντρο κρίσιμων αποφάσεων. Εδώ η αντιπολίτευση δεν ζητά απλώς ενημέρωση. Απαιτεί ακύρωση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας από το 2019 και επιστροφή στην αβεβαιότητα.

Το ΚΚΕ και η Παραδοσιακή Αντινατοϊκή Φυγή από την Πραγματικότητα

Το ΚΚΕ, σταθερά προσηλωμένο στην αντιιμπεριαλιστική του αφήγηση, κάνει λόγο για «ιμπεριαλιστικό πόλεμο» και ζητά άμεση ενημέρωση «πάνω απ’ όλα του λαού». Με γνωστές θέσεις που παρακάμπτουν την πραγματικότητα της διεθνούς ασφάλειας, επιχειρεί να φέρει την αντιπαράθεση στο πεδίο της ταξικής πάλης — ακόμα και σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας.

Πολιτικός Καταγγελτισμός χωρίς Όρια

Σε πιο δραματικούς τόνους, ο Αλέξης Χαρίτσης μιλά για «φρενοκομείο», σε ένα σχόλιο που χαρακτηρίζεται περισσότερο από πανικό παρά από πολιτική σκέψη. Η επιλογή τέτοιου ύφους υπογραμμίζει την απουσία ουσίας και ενισχύει την αίσθηση ότι η αντιπολίτευση λειτουργεί με γνώμονα τη δημιουργία εντυπώσεων και όχι προτάσεων.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Ρητορική των Άκρων

Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας φτάνει στο σημείο να κατηγορεί τον Πρωθυπουργό για «σύρσιμο της χώρας σε εγκλήματα». Τέτοιες φράσεις όχι μόνο υπονομεύουν το κύρος της εξωτερικής πολιτικής, αλλά και διαστρεβλώνουν το Σύνταγμα και τον ρόλο της εκτελεστικής εξουσίας.

Η Κυβέρνηση Ενεργεί με Ευθύνη – Η Αντιπολίτευση με Επικοινωνιακό Άγχος

Η κυβέρνηση, σε πλήρη συντονισμό με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς, παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις και λειτουργεί με γνώμονα την προστασία των εθνικών συμφερόντων. Όσοι ζητούν «απεμπλοκή» αγνοούν πως δεν βρισκόμαστε σε σύρραξη, και πως η θέση της Ελλάδας ως αξιόπιστου μέλους διεθνών συμμαχιών δεν είναι βάρος, αλλά πλεονέκτημα.

Σε μια στιγμή που απαιτείται ενότητα, σοβαρότητα και ρεαλισμός, τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιλέγουν την πόλωση, το θόρυβο και την κρίση εμπιστοσύνης. Το ερώτημα παραμένει: θέλουν πραγματικά να συμβάλουν στην ασφάλεια της χώρας ή απλώς να εκμεταλλευτούν τον φόβο για λίγα ακόμα λεπτά προβολής;