Γράφει ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, Πρώην Επίτροπος της Ελλάδας στην Ε.Ε.
Με την επιστροφή από τις διακοπές οι πολίτες όλοι συνειδητοποιούμε, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια αβέβαιη και ρευστή περίοδο, με ορατούς τους κινδύνους για την κοινωνική συνοχή, την οικονομία και την ασφάλειά μας.
Οι επιπτώσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία αισθητές, οι τιμές της ενέργειας στα ύψη και το γεωπολιτικό περιβάλλον μας ασταθές, τόσο στις διμερείς σχέσεις μας με την Τουρκία όσο και με εστίες ανάφλεξης στα Βαλκάνια. Και σε όλα αυτά, το πολιτικό θερμόμετρο να χτυπάει κόκκινο, με έντονη την τοξικότητα στην πολιτική αντιπαράθεση με αφορμή, αυτήν τη φορά, την υπόθεση των υποκλοπών, όπου όλοι πολύ ορθά απαιτούμε να πέσει άπλετο φως.
Ζούμε όμως σε μια χώρα που σπάνια, ως κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, καταφέρνουμε να οδηγηθούμε σε έναν βαθμό συναντίληψης κρίσιμων καταστάσεων, κάτι που θα οδηγούσε και σε έναν βαθμό συνεννόησης για την αντιμετώπισή τους.
Το έλλειμμα αυτό μας έχει στερήσει σε πολλές περιπτώσεις τη δυνατότητα να προνοήσουμε και να προετοιμαστούμε. Σε αυτήν τη συγκυρία, όμως, η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα είναι βασικές προϋποθέσεις για να περάσουμε, με τους λιγότερο δυνατόν κλυδωνισμούς, την επικίνδυνη ζώνη στην οποία έχουμε από καιρό εισέλθει.
Δεδομένων των αδυναμιών μας, την πρωτοβουλία και σε έναν βαθμό την ευθύνη για τη δημιουργία συνθηκών σταθερότητας, τη μοιράζεται μαζί με την πολιτική ηγεσία της χώρας και η ίδια η κοινωνία.
Η ανάγκη για σταθερότητα είναι βέβαιον ότι θα κριθεί στις επόμενες εθνικές εκλογές. Ο ισχύων εκλογικός νόμος, από ό,τι φαίνεται, θα οδηγήσει σε αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης, με αποτέλεσμα την κορύφωση της πολιτικής αστάθειας και αισθητές τις επιπτώσεις τόσο στην οικονομία όσο και στη γεωπολιτική σημασία και τον ρόλο της Ελλάδος.
Με άλλα λόγια, πλησιάζει ο καιρός όπου συνολικά πολιτικό σύστημα και κοινωνία θα κριθούν από τον βαθμό ευθύνης που θα επιδείξουμε.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη για τρία ολόκληρα χρόνια διαχειρίζεται τις συνεχείς κρίσεις με ευθύνη και αποτελεσματικότητα, δημιουργώντας συνθήκες σταθερότητας, η οποία, όμως, εάν ανατραπεί, θα προκαλέσει αβεβαιότητα και κλυδωνισμούς.
Ο κόσμος ολόκληρος, η Ευρώπη, η γειτονιά μας και βέβαια η χώρα μας κλυδωνίζονται και μαζί τους και οι κατακτήσεις της μεταπολεμικής εποχής. Το ερώτημα είναι εάν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα, να περιορίσουμε τις επιπτώσεις των κρίσεων και να βάλουμε τις βάσεις για την οικοδόμηση ενός πιο αισιόδοξου και σταθερού μέλλοντος, συμμετέχοντας στη δημιουργία της νέας αρχιτεκτονικής που, εκ των πραγμάτων, θα ακολουθήσει για ολόκληρο τον κόσμο.
Σε τελευταία ανάλυση, το διακύβευμα που προβάλλει στον ορίζοντα είναι σταθερότητα και κίνηση προς τα εμπρός και προς τα επάνω ή αστάθεια και οπισθοδρόμηση.
