Η κυβέρνηση φέρνει μια ρύθμιση για να αντιμετωπίσει τις αυξημένες μεταναστευτικές ροές από τη Β. Αφρική. Όχι καινούρια. Η ίδια εφαρμόστηκε στον Έβρο το 2020 όταν η χώρα αντιμετώπισε μια οργανωμένη απόπειρα μαζικής εισόδου. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενημερώθηκε, το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε κρίνει το μέτρο συνταγματικό, το Διεθνές Δίκαιο προσαρμόζεται στην αρχή της προστασίας της εθνικής κυριαρχίας. Αυτά είναι τα δεδομένα.
Αλλά για το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει σημασία τι ισχύει. Σημασία έχει να διατηρηθεί η ευλυγισία. Να καταγγέλλεις μια ρύθμιση ως αντισυνταγματική και την ίδια στιγμή να δηλώνεις «παρών». Να μη θυμώσεις τους «προοδευτικούς» που θα ήθελαν να φωνάξεις «όχι» και να μη δυσαρεστήσεις τους μετριοπαθείς που αντιλαμβάνονται ότι ένα κράτος οφείλει να ελέγχει τα σύνορά του.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξε, για πολλοστή φορά, να μην επιλέξει. Να πατήσει πάνω στη γραμμή και να ελπίζει ότι κανείς δεν θα του ζητήσει εξηγήσεις. Διότι οι εξηγήσεις απαιτούν συνέπεια. Και η συνέπεια είναι βαρίδι όταν έχεις στο εσωτερικό σου έναν δήμαρχο Αθηναίων να σου υποδεικνύει δημοσίως πως το «παρών» δεν αρκεί και πως «πιο καθαρό μήνυμα» θα ήταν η καταψήφιση.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ δεν δίνει μηνύματα. Δίνει υπεκφυγές. Εμφανίζεται στα δύσκολα μόνο για να δηλώσει τη φυσική του παρουσία. Πολιτικά, απουσιάζει. Και όσο οι ροές αυξάνονται, όσοη πίεση στα νησιά και την Κρήτη γίνεται ασφυκτική, το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να διαβάζει άρθρα του Συντάγματος αποκομμένο από την πραγματικότητα.
Όταν η χώρα χρειάζεται αποφάσεις, το ΠΑΣΟΚ παραδίδει φιλολογικά σημειώματα και φοβισμένους μονόλογους. Η ευθύνη είναι βαριά. Και ο Ανδρουλάκης απλώς παρών. Ωσεί παρών.
