Η κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πολιτικό κέντρο καθιστά τη θέση του Νίκου Ανδρουλάκη ιδιαιτέρως δύσκολη διότι στην προσπάθειά του να ψαρέψει ψήφους από τη δεξαμενή των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ γυρνά την πλάτη σε έναν χώρο όπου το ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν στο παρελθόν να κυριαρχεί. Ακόμη και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση. Η παρουσία του σημερινού πρωθυπουργού άλλαξε εξαρχής –από το 2016– τα δεδομένα.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ακόμη και μετά τη συνάντηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τα περί συναίνεσης που και ο ίδιος υποστηρίξε εμφανίσθηκε και στη Βουλή και στα Μέσα Ενημέρωσης να εμμένει σε μια πολιτική ρητορική που αποτελεί επιτομή του λαϊκισμού. Επί της ουσίας δείχνει να παρακολουθεί –όπως και η ομάδα του– τα σόσιαλ μίντια και τις αντιδράσεις και στη συνέχεια να τα μετατρέπει σε προτάσεις ακόμη και με την κατάθεση τροπολογιών.
Η μείωση του ΦΠΑ που πέρασε από χίλια κύματα στη Χαριλάου Τρικούπη για να καταλήξει σε πρόταση μείωσης σε βασικά προϊόντα τα οποία μάλιστα βρίσκονται ήδη σε χαμηλότερο συντελεστή, η στάση στο νομοσχέδιο για τον κατώτατο μισθό –είπε όχι στη δημιουργία δικλίδων ασφαλείας ώστε να μη μειώνεται αλλά μόνο να αυξάνεται– καθώς και η πρόταση για τη φορολόγηση των τραπεζών το επιβεβαιώνουν.
Το χειρότερο για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι ο χώρος που κινείται στο κέντρο ακούει ανάλογες προτάσεις και φεύγει τρέχοντας έχοντας νωπές στο μυαλό τις μνήμες από τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα που οδήγησαν σε μια άνευ προηγουμένου οικονομική αφαίμαξη. Και μόνο το γεγονός ότι δεν καταφέρνει να τραβήξει κόσμο από τη ΝΔ αποτελεί μια επιβεβαίωση.
Ανάλογη επιβεβαίωση και το γεγονός πως σε όλες τις δημοσκοπήσεις η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της ΝΔ δείχνει να επιλέγει την γκρίζα ζώνη εν αναμονή απτών αποτελεσμάτων στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας από τη σημερινή κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στη δημοσκόπηση της Pulse μάλιστα φαίνεται και το εξής παράδοξο. Οι ψηφοφόροι που μετακινούνται από το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ είναι περισσότεροι από αυτούς που μετακινούνται από τη ΝΔ προς το ΠΑΣΟΚ.
Και λέμε παράδοξο διότι υποτίθεται ότι η κυβέρνηση υφίσταται φθορά έχοντας ήδη 5,5 χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας, ενώ το ΠΑΣΟΚ –υποτίθεται και πάλι– έρχεται μέσα από μια διαδικασία εσωκομματική που συνήθως δίνει πόντους και ανεβάζει τα δημοσκοπικά ποσοστά. Βέβαια στο ΠΑΣΟΚ εξελέγη το ίδιο πρόσωπο στη θέση του προέδρου, κάτι που επίσης έχει τη σημασία του.
Επίσης, στις δημοσκοπήσεις παρατηρείται ότι το ΠΑΣΟΚ διατηρεί μια πρωτοκαθεδρία στο χώρο του πολιτικού κέντρου μόνο που δείχνει να είναι από… συνήθεια ή εξαιτίας του κλίματος που έχει διαμορφωθεί συνολικά τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Μόνο που υπάρχει μια διαφορά. Στο κέντρο εξακολουθεί να είναι κυρίαρχος ο Κυριάκος Μητσοτάκης και όχι ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ.
Ο λόγος φυσικά είναι απλός. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει πολιτική ατζέντα, πρόγραμμα και προτάσεις. Εφαρμόζει τις δεσμεύσεις του από την πρώτη στιγμή και στοχεύει στην επίλυση των προβλημάτων. Για παράδειγμα κάνει πράξη αυτό που έχει πει για επιστροφή όσων έχασε η μεσαία τάξη, μειώνει φόρους και αυξάνει το εισόδημα των πολιτών με συγκεκριμένες και καλά σχεδιασμένες κινήσεις.
Στο πλαίσιο αυτό ο Νίκος Ανδρουλάκης αδυνατεί να παίξει στα ίσα αυτό το πολιτικό παιχνίδι. Κοιτά προς τ΄ αριστερά του, αναζητεί ψηφοφόρους –κυρίως αυτούς που από το 2012 μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ– και επιλέγει μια χωρίς κόπο αντιπολίτευση που εδράζεται σε μια ρητορική λαϊκισμού, η οποία χαϊδεύει τα αυτιά των πολιτών. Εμμένοντας σε αυτήν την πρακτική δείχνει να πετά λευκή πετσέτα στον αγώνα του κέντρου…
