Τη χαμένη τιμή της παραμονής της Πρωτοχρονιάς για την Αθήνα έσωσε η Περιφέρεια Αττικής και ο Νίκος Χαρδαλιάς, με τη μεγάλη λαμπερή συναυλία που διοργανώθηκε για την υποδοχή του νέου χρόνου στο Πεδίον του Άρεως με τον Χρήστο Μάστορα.
Μετά την κομματική φιέστα του δημάρχου Αθηναίων Χάρη Δούκα στο Σύνταγμα, που κατακλύστηκε κυρίως από μετανάστες άντρες σχεδόν αποκλειστικά, οι Αθηναίοι βρήκαν καταφύγιο στο Χριστουγεννιάτικο Χωριό της Περιφέρειας και απόλαυσαν μια κανονική παραμονή, χωρίς μηνύματα υπέρ τρομοκρατών και χωρίς πράσινους ήλιους.
Δεν ξέρω εάν όλο αυτό και η αναπόφευκτη σύγκριση τον δύο εκδηλώσεων, από την οποία και βγήκε αναφανδόν χαμένος ο δήμαρχος, επηρέασε τον τελευταίο, ο οποίος και κατά τη χθεσινή ανακοίνωση της Περιφέρειας Αττικής είπε ψευδώς πως η Περιφέρεια ευθύνεται για την αύξηση των τελών ταφής των απορριμμάτων, ενώ σύμφωνα με την ανακοίνωση του αρμοδίου αντιπεριφερειάρχη Περιβάλλοντος και Ποιότητας Ζωής και προέδρου της ΕΔΣΝΑ, κυρίου Χαράλαμπου Σιάτρα, η αύξηση αυτή αφορά τέλος το οποίο θεσμοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο χρόνο μετά την ανάληψη των νέων καθηκόντων από Χαρδαλιά και Δούκα, οι πολίτες έχουν μάτια και βλέπουν τις δράσεις και τα πεπραγμένα του καθενός, όπως έβλεπαν επί μήνες έναν δήμαρχο άφαντο από τα καθήκοντά του, που περιφέρονταν ανά την Ελλάδα προσπαθώντας να ικανοποιήσει την προσωπική του φιλοδοξία να εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ –και καλά έκαν– αφήνοντας όμως τον δήμο ακέφαλο, και τα προβλήματα των Αθηναίων στη μοίρα τους να πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο.
Σε αντίθεση βέβαια με τον αεικίνητο Νίκο Χαρδαλιά, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που εξελέγη περιφερειάρχης, δεν σταμάτησε μέρα να περιοδεύει σε γειτονιές και σε νησιά της Αττικής, ακούγοντας με προσοχή τους πολίτες, και σχεδιάζοντας τη στρατηγική που θα επιλύσει προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί δεκαετίες.
Μην ξεχνάμε πως ο Χαρδαλιάς είναι αυτός που σύστησε στην Ελλάδα την έννοια της Πολιτικής Προστασίας και πρωτοστάτησε στην διαχείριση κρίσεων με μεγάλη επιτυχία.
Δύο διαφορετικές εκδηλώσεις, δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί, όσο και το αποτύπωμά τους στην Αθήνα.
Είπαμε, ουδέν κρυπτόν υπό τον κόσμο.
