Το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε ένσταση αντισυνταγματικότητας για την τροπολογία που προστατεύει το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Μια κίνηση που δύσκολα πείθει πως έγινε από θεσμική αγωνία. Περισσότερο μοιάζει με μια σπασμωδική αντίδραση φόβου από το Νίκο Ανδρουλάκη -φόβου μήπως το νέο κόμμα του Τσίπρα του κλέψει τη θέση στο πολιτικό παζάρι.
Τι φοβάται, αλήθεια, το ΠΑΣΟΚ; Ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να «φιμώσει» τις διαδηλώσεις; Ή μήπως ότι δεν θα προλάβει να πιάσει θέση στο αντισυστημικό ρεύμα που τροφοδοτείται από οργή και μισόλογα; Γιατί όταν ένας χώρος που αυτοαποκαλείται «υπεύθυνος» σπεύδει να μπλοκάρει μια τροπολογία για την προστασία ενός εθνικού συμβόλου, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: μικροκομματισμός πάνω απ’ όλα.
Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν είναι τσιμέντο και μάρμαρο. Είναι συλλογική μνήμη. Είναι η στιγμή που ο περαστικός χαμηλώνει το βλέμμα. Και όμως, στην Ελλάδα του 2025, ακόμα συζητάμε αν χρειάζεται να το προστατεύσουμε από τους λίγους που θέλουν να το μετατρέψουν σε σκηνικό διαμαρτυρίας.
Δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ. Όλη η αντιπολίτευση, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τους «δεξιούς της αγανάκτησης», φαίνεται να έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Αντί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, βυθίζεται σε μια άγονη αντιπαράθεση που μυρίζει πολιτική απόγνωση. Ο καθένας θέλει να φωνάξει πιο δυνατά από τον άλλον, αρκεί να ακουστεί κάπου, κάπως, έστω για λίγο.
Η κυβέρνηση μιλά για όρια και σεβασμό· η αντιπολίτευση για «φιμώσεις» και «προσβολές». Μα στην πραγματικότητα, το μόνο που προσβάλλεται είναι η κοινή λογική. Και όσο τα κόμματα παίζουν με τις λέξεις, το Μνημείο μένει εκεί — σιωπηλό, αξιοπρεπές, να θυμίζει ότι κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους χωρίς να ζητήσουν τίποτα. Όχι για να γίνει πεδίο αντιπολιτευτικής παράστασης, αλλά για να θυμίζει σε όλους τι σημαίνει Πατρίδα.
