Πάει και αυτό το πυροτέχνημα. Εκτοξεύθηκε, έλαμψε για λίγο και μετά… σκοτάδι. Όπως αυτό που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις για τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται προοδευτικά. Ούτε στρατός κατεβαίνει στο Σύνταγμα ούτε τανκς. Κι όμως έστησαν ένα ολόκληρο σενάριο μόνο και μόνο για να φέρουν και πάλι στο προσκήνιο τα περί δήθεν χούντας.
Ναι, τους αρέσει αυτό με την κακιά «δεκσιά». Όλα αυτά τα περί αντισυνταγματικότητας –ναι, και οι ίδιοι το καταλύουν με τις πράξεις τους και τις λέξεις τους–, περί δήθεν καθεστώτος, περί δήθεν κατάλυσης του κράτους Δικαίου είναι το ψωμί τους και τελευταία και του ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη.
Δεν έχουν τίποτα άλλο να πουν και κατηγορούν διαρκώς την κυβέρνηση διότι –ακούστε, ακούστε– έχει το θράσος να νομοθετεί. Έχει το απύθμενο θράσος να θεωρεί ότι μπορεί να λειτουργεί ως εκτελεστική εξουσία και ως νομοθετική ψηφίζοντας νόμους. Διότι θέλει πολύ… θράσος να είσαι πλειοψηφία και να καταθέτεις νομοσχέδια και τροπολογίες και να τις ψηφίζει κιόλας.
Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει. Η τροπολογία για το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη έχει και πάλι ένα ωραίο αφήγημα, τι και αν το χάλασε η πραγματικότητα. Τι και αν δεν κατεβαίνει ο στρατός στο σύνταγμα. Λεπτομέρειες. Τώρα θα πάρει σειρά ο πόνος των συγγενών η εργαλειοποίησή του και η εκμετάλλευση του συναισθήματος των πολιτών.
«Θέλουν να σβήσουν τα ονόματα από το μνημείο των Τεμπών» φωνάζουν. Ωρύονται και δηλώνουν συμπαραστάτες των οικογενειών με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πρωτοστατούσα και δηλούσα άγρυπνος φρουρός του μνημείου. Ποιου μνημείου όμως; Το μνημείο έχει στηθεί απέναντι από την Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη κάποιοι –και όχι οι γονείς– αρχικά έγραψαν τα ονόματα των θυμάτων του δυστυχήματος.
Και μετά τα πατούσαν όσοι περνούσαν. Έτσι πέρασαν στη δεύτερη φάση. Οργανώθηκαν κάποιες ομάδες πιτσιρικάδων και ημιπιτσιρικάδων. Έβαλαν γύρω γύρω γλαστράκια και καντηλάκια και χαρακτήρισαν τον χώρο μνημείο. Μετά εμφανίσθηκαν με τυπωμένα μπλουζάκια και κονκάρδες στο πέτο και στο τέλος με αφορμή την απεργία του Πάνου Ρούτσι έβαλαν από σκηνές μέχρι χημικές τουαλέτες, αντίσκηνα, σακούλες, καρεκλάκια και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Αποκορύφωμα το βράδυ της Κυριακής που πήγαν να ξαναγράψουν τα ονόματα με μπογιά για να μη χαθεί η μνήμη και πατούσαν πάνω στα ονόματα των θυμάτων. Αλλά ποια μνήμη θα χαθεί και γιατί. Ποιοι θα ξεχάσουν τους νεκρούς, αλήθεια; Τους θυμούνται κάποιοι επειδή βλέπουν τα ονόματα γραμμένα εκεί;
Κακά τα ψέματα, κάπου έχει χαθεί το μέτρο. Ειδικά με τις απειλές που εκτοξεύονται από όλους όσοι χτίζουν καριέρες πολιτικές πάνω στους συγγενείς των θυμάτων, εκμεταλλεύονται τον πόνο τους και τους παρασύρουν σε δηλώσεις και πράξεις που στο τέλος της ημέρας λειτουργούν αντίστροφα.
Είναι βέβαιο πως όλοι αυτοί οι επαγγελματίες αλληλέγγυοι θα επιχειρήσουν να προκαλέσουν. Κάτι θα βρουν, το έχουν εύκολο. Έχασαν το ξυλόλιο, θα βρουν κάτι άλλο. Έληξε και το θέμα με τις εκταφές που παρεμπιπτόντως δεν έχει γίνει χρήση της άδειας που δόθηκε από τη Δικαιοσύνη για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες.
Η εργαλειοποίηση των Τεμπών είναι εδώ και δεν θα σταματήσει. Προς το παρόν στο… τσακ γλιτώσαμε τη χούντα από μια νόμιμα και με μεγάλη πλειοψηφία εκλεγμένη κυβέρνηση που, σύμφωνα με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, θέλει να καταλύσει πραξικοπηματικά τη δημοκρατία και να ρίξει τον εαυτό της.
Τι άλλο θα ακούσουμε…
