Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει σηκώσει πολύ το θέμα της δήθεν συμμετοχής της Τουρκίας στο πρόγραμμα SAFE σε μια προσπάθεια να δείξει ότι έχει κάποια ατζέντα για τα Ελληνοτουρκικά, την ώρα που στελέχη του κόμματός του δηλώνουν ότι δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο ως πολιτική στη Χαριλάου Τρικούπη.
Στο πλαίσιο αυτό ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιδίδεται στη γνωστή τακτική των επιθέσεων κατά της κυβέρνησης ευελπιστώντας ότι με τον τρόπο αυτό θα συντηρηθεί το κλίμα –που κάποιοι επιχειρούν να διαμορφώσουν– περί δήθεν ενδοτικότητας και υποχωρητικότητας της κυβέρνησης.
Έτσι, ο Νίκος Ανδρουλάκης δηλώνει αντίθετος στη συμμετοχή της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα άμυνας στην περίπτωση που άρει το casus belli –την απόφαση της τουρκικής εθνοσυνέλευσης που χαρακτηρίζει αίτια πολέμου ενδεχόμενη επέκταση στα 12 μίλια– τονίζοντας μάλιστα ότι αυτό δεν λύνει το πρόβλημα.
Ξεπερνάει με τον τρόπο αυτόν το γεγονός πως η ελληνική κυβέρνηση εκτός από την απαίτηση για άρση του casus belli έχει περάσει και τη θέση της σύμφωνα με την οποία πρέπει για τις αποφάσεις αναφορικά με το πρόγραμμα SAFE, να υπάρχει ομοφωνία στις Βρυξέλλες.
Ξεπερνά και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού –που έθεσε το θέμα του casus Belli και από το βήμα του ΟΗΕ– στις οποίες τονίζει ότι «όσο η Τουρκία εξακολουθεί να έχει στο τραπέζι το ζήτημα του casus belli, όσο η Τουρκία εξακολουθεί ευθέως να αμφισβητεί την κυριαρχία των ελληνικών νησιών μέσω της θεωρίας των γκρίζων ζωνών, η Ελλάδα δεν πρόκειται να συναινέσει στο να ενταχθεί η Τουρκία στο πρόγραμμα SAFE».
Μόνο που ο λαλίστατος Νίκος Ανδρουλάκης που κάθε φορά προσπαθεί να πείσει για τις μεγάλες επιτυχίες του ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνησης, ξεχνά να αναφερθεί σε αυτήν την παράμετρο –που δεν είναι η μόνη– και η οποία αφορά άμεσα το κόμμα του. Γιατί; Μα διότι η θεωρία των γκρίζων ζωνών εμφανίστηκε στη ρητορική της Τουρκίας μετά τα Ίμια. Τότε που το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνησης ευχαριστούσε τους Αμερικανούς και η ελληνική σημαία έφευγε από τον… άνεμο.
Τα Ίμια ήταν η αρχή της θεωρίας των γκρίζων ζωνών. Το τι έκανε τότε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι γνωστό, όπως είναι γνωστό ότι και το casus belli αποφασίσθηκε το 1995 που μάλλον ΠΑΣΟΚ είχαμε- και έκτοτε καμιά κυβέρνηση δεν το έθεσε με την ένταση που τίθεται σήμερα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Οι όψιμοι υπερπατριώτες που δρουν εκ του ασφαλούς είναι εύκολο να κουνούν το δάκτυλο. Μόνο που το πρόβλημα είναι πως κανείς δεν προέρχεται στην πολιτική σκηνή από παρθενογένεση. Οπότε κανονικά ο Νίκος Ανδρουλάκης την επόμενη φορά που θα ερωτηθεί, λογικά θα πρέπει να αναφερθεί και στον όρο που θέτει η ελληνική πλευρά και αφορά ένα ζήτημα το οποίο η Χαριλάου Τρικούπη για πολλά χρόνια θέλει να ξεχάσει.
Η εξωτερική πολιτική είναι μετρήσιμη. Ασκείται στο πεδίο και κρίνεται από τους πολίτες. Και αυτή η κυβέρνηση δεν έχει υποχωρήσει στο ελάχιστον από τις εθνικές κόκκινες γραμμές. Αντιθέτως, ψηλώνει την Ελλάδα, τη θωρακίζει και την καθιστά κεντρικό πυλώνα στην ευρύτερη περιοχή.
