Η ρωσική επιθετικότητα κατά κράτους-μέλους της ΕΕ αποκάλυψε την ευθραυστότητα των «κόκκινων γραμμών» της Ευρώπης. Αυτό που μέχρι πριν από λίγους μήνες θεωρούνταν υποθετικό σενάριο είναι πλέον πραγματικότητα.
Εφόσον η Ευρώπη θέλει να σταματήσει τον Πούτιν, πρέπει να αποδείξει ότι η πίεσή της είναι πραγματική, αποτελεσματική και, πάνω απ’ όλα, ότι αντέχει στον χρόνο.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ασκήσει πίεση τους συμμάχους του: Κίνα, Βόρεια Κορέα, Ιράν και Ινδία. Άλλωστε σε αυτούς οφείλεται η ανθεκτικότητα του Πούτιν. Και φυσικά η ΕΕ δεν χρειάζεται να υιοθετήσει τη δασμολογική πολιτική της Ουάσιγκτον, αλλά να στείλει ένα σαφές μήνυμα σε αυτές τις χώρες, ειδικά στην Κίνα η οποία μέχρι τώρα επιδίδεται στη διπλωματική ασάφεια και στον οπορτουνισμό.
Αν θέλει να έχει επιρροή, η ΕΕ πρέπει να ενεργήσει με μία φωνή. Χωρίς να έρθει σε ρήξη με την Ινδία ή την Κίνα, να τις κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι η υποστήριξη του Πούτιν θα έχει κόστος.
Η οικονομική διπλωματία πρέπει να εξυπηρετεί στρατηγικά συμφέροντα, όχι το αντίστροφο. Μόνο έτσι η ΕΕ θα καθορίσει την πορεία του πολέμου αλλά και τον ρόλο που θα διαδραματίσει στην αναδυόμενη παγκόσμια τάξη.
