Έχουμε ξαναπεί, όπως και άλλοι, ότι το τρένο είναι το οικονομικότερο, οικολογικότερο και ωραιότερο μέσο μαζικής μεταφοράς σε όλον τον κόσμο, σε κάποιες περιπτώσεις και το ταχύτερο, είναι δε παντού και πάντα το ασφαλέστερο.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Τώρα που βρεθήκαμε μπροστά στο αποτρόπαιο αυτό γεγονός, έτσι που όλες οι δημόσιες και ιδιωτικές συζητήσεις έχουν γίνει μονοθεματικές γύρω από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, δεν μπορούμε παρά να το ακτινογραφήσουμε με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια γίνεται και να αναζητήσουμε τα πώς και τα γιατί.
Η προηγούμενη μετωπική σύγκρουση τρένων στη χώρα μας έγινε στον Δοξαρά Λάρισας, επί χούντας το 1972, σε μονές γραμμές κίνησης χωρίς τις σημερινές τεχνολογικές δυνατότητες και με ταχύτητες υποπολλαπλάσιες. Το σημερινό είναι έξω από κάθε λογική αφού ως τώρα είχαμε μόνο μικρούς εκτροχιασμούς οφειλόμενους σε αστάθμητους παράγοντες, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Οσοι εργαζόμενοι, ειδικοί ή πολιτικοί λένε ότι ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος έχουν δίκιο, αλλά τι έκαναν για να μη γίνει αυτό που είχε προαναγγελθεί; Αυτό πρέπει να δούμε και όχι να τα φορτώσουμε όλα στο ανθρώπινο λάθος ενός άπειρου και ακατάλληλου χειριστή και να διορθώσουμε βέβαια όλα τα κακώς κείμενα ώστε να μην ξαναγίνει.
Στις 7 Δεκεμβρίου 1966 το επιβατικό-οχηματαγωγό «Ηράκλειον», καμάρι της ακτοπλοϊκής εταιρείας Τυπάλδου, απέπλευσε με άσχημο καιρό από τα Χανιά για Πειραιά και συναντώντας θαλασσοταραχή δέκα μποφόρ έγινε υγρός τάφος για 247 ανθρώπους, όταν φορτηγό αυτοκίνητο που δεν είχε δεθεί καλά διεμβόλισε την μπουκαπόρτα και το πλοίο βυθίστηκε. Εκτοτε τα φορτηγά ακινητοποιούνται ασφαλώς, θεσμοθετήθηκε δε και η απαγόρευση απόπλου.
Ακριβώς τρία χρόνια μετά, στις 8 Δεκεμβρίου 1969, έπεσε στην Κερατέα το αεροσκάφος «Island of Kerkyra», όπου σκοτώθηκαν και οι 90 επιβαίνοντες και ακολούθησε το 2005 η συντριβή κυπριακού αεροσκάφους στο Γραμματικό με 121 νεκρούς.
Τα πρωτόκολλα ασφαλείας στα αεροδρόμια έγιναν πολύ αυστηρότερα μετά τα πολύνεκρα αυτά δυστυχήματα. Πρώτα θα θρηνούμε θύματα και μετά θα παίρνουμε κατάλληλα μέτρα, θα εκπαιδεύουμε επαρκώς χειριστές και θα τηρούμε πρωτόκολλα;
Η “ευαίσθητη ομάδα” και η λεηλασία στο σιδηροδρομικό δίκτυο
Η κακή διαχείριση του σιδηροδρομικού δικτύου και η μη λειτουργία των συστημάτων οφείλεται, όπως λένε οι ειδικοί, σε μεγάλο βαθμό στη λεηλασία των καλωδίων χαλκού και άλλων υλικών από συμπολίτες μας που ανήκουν σε «ευαίσθητη ομάδα».
Δεν λέμε όμως ποια είναι αυτή και γιατί είναι τόσο ευαίσθητη – σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους που είμαστε αναίσθητα γαϊδούρια, ρατσιστές και προσβάλλουμε συμπολίτες μας με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Η πολιτεία και οι αρχές της χώρας πώς και δεν μπόρεσαν για δεκαετίες να αποτρέψουν αυτήν τη λεηλασία;
Ακόμα και ο Θου Βου, Φαλακρός Πράκτωρ 000, θα μπορούσε εύκολα να εντοπίσει την επιχειρηματική αυτήν δραστηριότητα, επισκεπτόμενος νόμιμα και παράνομα εργαστήρια στη Φυλή, στον Ασπρόπυργο, στον Βορβολοβό κι όπου αλλού γίνεται η τήξη και επεξεργασία μετάλλων, το λεγόμενο σκραπ.
Ρωτάς δηλαδή τον σκράπερ «ρε φίλε, πού τα βρήκες αυτά τα καλώδια, ποιος σ’ τα έφερε, από ποιον τα πήρες;» και αναλόγως πορεύεσαι. Είναι τόσο απλό. Εκτός αν είσαι άχρηστος και ανίκανος, δηλαδή σκράπας. Ή συνένοχος, αν με εννοείς…
Επίσης, φορώντας γκαμπαρντίνα, ρεπούμπλικα, μαύρα γυαλιά και κάνοντας ότι διαβάζεις εφημερίδα ή μεταμφιεσμένος σε καστανά, μπορείς να παρακολουθήσεις κάτι μαυριδερούς τύπους με χρυσά δόντια που σπρώχνουνε καροτσάκια γεμάτα καλώδια και λοιπά σιδερικά –πολλές φορές έχοντας κι ένα σιδερικό στην κωλότσεπη– για να δεις πού τα πάνε.
Βασικά, το έργο της ανακύκλωσης υλικών που επιτελούν είναι θεάρεστο, όχι πάντα όμως. Καλά κάνουν και μπράβο τους, απλώς ανάμεσά τους μπορείς να ξεχωρίσεις τους χαλκέντερους και να βρεις την άκρη – μαζί με τις δικές τους άκρες.
