Αυτοί οι Ευρωπαίοι οι φουκαράδες πόσο δυστυχισμένοι είναι, πώς αντέχουνε τέτοια βαρεμάρα, τι φτώχεια εντάσεων, εκπλήξεων και έντονων συναισθημάτων. Όπως θα ’λεγε κι ο Μαρξ -όχι ο Γκράουτσο-, «ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη…», το φάντασμα του πολιτισμού.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Είναι ζωή αυτή, ρε φίλε; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ζει στη Βιέννη, στη Λιόν, στο Ρότερνταμ, στη Στοκχόλμη ή στο Μιλάνο, για να αναφέρω μερικές πόλεις, έτσι ενδεικτικά, μην πλακωθώ κι αραδιάσω καμιά πενηνταριά ακόμα.
Οι υπηρεσίες λειτουργούν όλες κανονικά, μπορείς να κάνεις τις δουλειές σου εύκολα και γρήγορα, τα λεωφορεία και τα τρένα περνάνε στην ώρα τους, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια είναι όπως πρέπει, όλοι παρκάρουν μόνο εκεί που επιτρέπεται, οι δρόμοι είναι πεντακάθαροι, όπως και τα πεζοδρόμια, στα οποία μάλιστα μπορείς να περπατάς κανονικά χωρίς να σε εμποδίζουν μηχανάκια, τραπεζοκαθίσματα, σιδηροκατασκευές, χαρτόκουτα, αυτοσχέδιοι κάδοι απορριμμάτων, άλλα ογκώδη αντικείμενα και μισοκαβαλημένα αυτοκίνητα.
Οι τοίχοι δεν είναι γεμάτοι με μουντζούρες, συνθήματα και ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή. Αγάλματα και μνημεία πεντακάθαρα και κανείς δεν σκέφτεται να τα φιλοτεχνήσει με έναν εντελώς δικό του τρόπο, ούτε να τα μουντζουρώσει, πολλώ δε μάλλον να τα αποκεφαλίσει.
Στις διασταυρώσεις και στις διαβάσεις υπάρχουν κάτι φανάρια που όταν είναι κόκκινα, τα αυτοκίνητα για κάποιον περίεργο λόγο σταματάνε, ενώ οι πεζοί δεν πετάγονται ξαφνικά απέναντι επειδή είδαν έναν γνωστό τους, αλλά κι αν παρ’ ελπίδα κάποιος πεταχτεί ξαφνικά, όπως ο φίλος μου ο Μήτσος όταν κάναμε τουρισμό, τα αυτοκίνητα κοκαλώνουν.
Έχουν κάτι συστήματα εξωφρενικά βαρετά, με τάξη, πειθαρχία, αλληλοσεβασμό και, σαν να έχουν συνεννοηθεί από πριν, υπακούνε σε νόμους, κανόνες και οδηγίες. «Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό», ένα είδος συνομωσίας είναι. Πρέπει να είναι πολύ δυστυχισμένοι άνθρωποι.
Κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια ευρωπαϊκή χώρα, αναρωτιέμαι πώς αντέχουν να ζουν σε συνθήκες καταστολής και αστυνομοκρατίας, σε καθεστώς χούντας. Πρέπει να είναι εντελώς ζώα οι τύποι…
Ας κάνουμε καμία… ανταλλαγή
Σκέφτομαι ότι θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να βρούμε τρόπο να ανταλλάξουμε ιδέες, μεθόδους και συστήματα. Να κάνουμε ό,τι κάνουν οι Ευρωπαίοι, κι αυτοί να κάνουν ό,τι κάνουμε εμείς, ακριβώς όμως.
Ωραίο θα ’ταν, ας πούμε, να σηκωθούμε όπως είμαστε και να πάμε όλοι σε μια άλλη χώρα κι εκείνοι να μετακομίσουν εδώ – για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος και τι εστί βερίκοκο. Ή, ένα άλλο κόλπο, να διαλέξουμε μια οποιαδήποτε χώρα και να κάνουμε αμοιβαία ανταλλαγή κυβερνήσεων. Καλό μού φαίνεται.
Άλλη ωραία ιδέα θα ήταν να στείλουμε, ας πούμε, στο Βέλγιο, περίπου όπως γίνεται με τα Εράσμους, όλο το σύστημα της ελληνικής Δικαιοσύνης να εγκατασταθεί εκεί, Πταισματοδικεία, Ειρηνοδικεία, Πλημμελειοδικεία, Κακουργιοδικεία, Εφετεία, Αρειος Πάγος και Συμβούλιο Επικρατείας, με όλη τους την κρέμα.
Να εκδίδουν αποφάσεις μετά από πεντέξι χρόνια ή κάτι δύσκολες μετά από δεκαοχτώ, όταν οι διάδικοι δεν θα ζουν πια και θα έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα. Και αντίστοιχα να έρθουν εδώ οι Βέλγοι δικαστές, για να δω κάτι που θέλω.
Μπορούμε να σκεφτούμε κι άλλα τέτοια κόλπα. Να ανταλλάξουμε αστυνομίες, φυλακές, εφορίες, πολεοδομίες, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, εθνικά συστήματα υγείας, συνδικαλιστικές ενώσεις, αθλητικές ομοσπονδίες.
Μέχρι και τη διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, αλλά και άλλων ομαδικών αθλημάτων. Α, να μην ξεχάσουμε να ζητήσουμε να μας στείλουνε Τροχαία, που δεν έχουμε, κι εμείς να τους στείλουμε ας πούμε πορτοκάλια ή τραχανά, που δεν έχουν αυτοί.
Με λίγη καλή διάθεση μπορούμε να έχουμε έτσι μια πραγματικά Ενωμένη Ευρώπη.
