«Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που έχει κάτι από τις φωτιές…», και τότε πράγματι κάθε λέξη είχε το νόημά της. Σήμερα, μετά από ογδόντα ή πενήντα χρόνια, οι πλατείες δεν γεμίζουν, κάποιοι δρόμοι μερικές φορές είναι μισογεμάτοι, το νόημα είναι σαν ποτήρι μισοάδειο και δεν ξέρω ποιο νόημα έχουν οι φωτιές.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Η ζωή μας είναι συγκριτικά πολύ καλύτερη από τις δεκαετίες του ’60 ή του ’70, και αν υπάρχει κάποιο έλλειμμα είναι λογικής και ρεαλισμού. Οι σημερινές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες γίνονται από επαγγελματίες διαμαρτυρόμενους, που κραυγάζουν γενικώς για αλλαγές, ενώ αντιτίθενται σε κάθε τέτοια προσπάθεια και δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.
Τα κεΧτημένα θέλουν κάποιες ομάδες, που δεν είναι πάντα δίκαια για το κοινωνικό σύνολο, έτσι που υπέροχα το περιγράφει ο Σταύρος Τσακιράκης πως «δεν είναι δίκαιοι όλοι οι αγώνες». Στους δρόμους συχνά παρελαύνουν τα ψυχολογικά προβλήματα και τα συναισθηματικά αδιέξοδα που όλο κάτι ζητούν χωρίς να ξέρουν τι θέλουν.
Οι πορείες ντύνονται με πλακάτ και πανό γεμάτα δακρύβρεχτα συνθήματα, απέραντη τιποτολογία και καμία πραγματική διάθεση παρέμβασης σε όποια κακώς κείμενα. Ριζοσπαστικοποιημένοι αριστεροδεξιοί κομπάρσοι πρωταγωνιστούν σε ένα θέατρο παραλόγου με καταλήψεις, σπασίματα, εμπρησμούς, καταστροφές παντός είδους και θυμωμένη δηθενιά.
Το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς με τα χίλια πρόσωπα επιδιώκει μια ανατροπή που, αν τυχόν συνέβαινε, ο Θεούλης θα έπρεπε να βάλει το χεράκι Του, ο ίδιος Θεούλης που το έβαλε εκεί όπου χρειάστηκε και οι διαταραγμένες ψευτοσοσιαλιστικές βλάβες γλίτωσαν το μαρτύριο. Αυτό το μαρτύριο θέλουν να μας φέρουν εδώ από το παράθυρο οι σημερινοί αριστερίζοντες ψευτοτσαμπουκάδες. Μαζί με κάτι φασίστες…
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι η καλύτερη του κόσμου, αλλά σίγουρα είναι καλύτερη από όσες είχαμε. Δεν έκανε όσα υποσχέθηκε, έκανε όμως πολλά, αλλάζοντας το τοπίο, φέρνοντας τη χώρα σε μια κανονικότητα που για χρόνια την ψάχναμε και ξαναβάζοντας στις γραμμές το ελληνικό τρένο που είχε εκτροχιαστεί, παρόλο που λίγο πριν από το τέλος συνέβη το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Οι επερχόμενες εκλογές θα της δώσουν την ευκαιρία να κάνει και όσα δεν κατάφερε ως τώρα;
Να θυμηθούμε ότι πριν από το δυστύχημα των Τεμπών αυτή η κυβέρνηση κλήθηκε να διαχειριστεί ακραίες καταστάσεις με εξωφρενικά αρνητικό πρόσημο: οργανωμένες από την Τουρκία εισβολές λαθρομεταναστών στον Εβρο και στη θάλασσα, δύο χρόνια παγκόσμιας δολοφονικής πανδημίας της Covid με τις ανθρωπιστικές και οικονομικές συνέπειές της, εκτεταμένες καταστροφικές φωτιές, συνήθως μετά από εμπρησμούς, έναν αδιανόητο πόλεμο για την Ευρώπη μέσα στο έδαφός της, με παρελκόμενη οικονομική και ενεργειακή κρίση και τις συνέπειές τους, ως πρόσφατα την κατάρρευση μεγάλων τραπεζών εκατέρωθεν του Ατλαντικού.
Σε σχέση με όλα τα παραπάνω, η προηγούμενη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με όλες τις αντιφάσεις και την παράνοια που κουβαλούσε, τους ψευτοτσαμπουκάδες και τις κωλοτούμπες, έκανε έναν χαλαρό περίπατο. Hταν μια παιδική χαρά με κούνιες και τραμπάλες, χωρίς πορείες, συγκεντρώσεις, κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις Δευτέρα-Τετάρτη και Παρασκευή.
Παρ’ όλα αυτά, δεκαπέντε κλούβες στοιβαγμένες στην Ηρώδου του Αττικού κράταγαν τσίλιες να προστατεύουν το παρεάκι του Μαξίμου. Eνα τέτοιο παρεάκι θέλει πάλι να μας κατσικωθεί, με συνεταίρο όχι κάποιον ακροδεξιό, αλλά κάτι αριστερούτσικα περιτρίμματα.
Οι περιφερόμενοι επαγγελματίες της διαμαρτυρίας, της απείθειας και της ανατροπής δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να καταφέρουν τις επιδιώξεις τους. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα για να αποχαιρετίσουμε οριστικά το σοβιετικού τύπου αφρικανικό Κατσαπλιαδιστάν. Τα αντιπολιτευόμενα πολιτικά ψιλικατζίδικα καλό θα είναι να συνεχίσουν από κει που βρίσκονται να τραγουδάνε παλιές λαϊκές επιτυχίες που τίποτα δεν πέτυχαν.
