Σε άρθρο του στο Athens Review of Books, ο Μανώλης Βασιλάκης κριτικάρει σφοδρά τη διεθνή δημοσιότητα γύρω από την Γκρέτα Τούνμπεργκ, χαρακτηρίζοντάς την «το κοινό μέτρο της ανοησίας της ανθρωπότητας». Παράλληλα, σχολιάζει τις θέσεις του Χρήστου Ράμμου για τη Μέση Ανατολή και την υποστήριξή του σε ακραίες αριστερές προσεγγίσεις, συνδέοντας την ιστορική διαμάχη Ισραήλ-Παλαιστίνης με τη σύγχρονη πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης.
Η Γκρέτα Τούνμπεργκ αποτελεί το κοινό Μέτρο της Ανοησίας Όλης της Ανθρωπότητας. Ταυτοχρόνως, το μέτρο της διαφθοράς ή/και της ακατανίκητης ροπής των πολιτικών-δημοσιογράφων προς τον αφόρητο λαϊκισμό, αλλά και του εξευτελισμού των ρηχών πολιτικών διεθνώς.
Οι τελευταίοι, εντυπωσιασμένοι από το «κίνημα» της αποκληθείσας και «Ζαν ντ’Αρκ», δηλαδή από τους όχλους που την ακολουθούσαν (ποιο παιδί δεν θέλει να απεργεί κάθε Παρασκευή από το σχολείο;), γοητευμένοι από την έκφραση ενός κραυγαλέα παράλογου πάθους το οποίο πήγαζε από γνωστή νόσο (που εκμεταλλεύθηκαν οι γονείς της), προσκάλεσαν αυτή την κάλπικη, πάντα αγανακτισμένη, «ακτιβίστρια» του περιβάλλοντος, να μιλήσει στη Σύνοδο του ΟΗΕ επί γραμματείας του αντισημίτη Γκουτέρες.
Την κάλεσαν επίσης (μέσω των μάνατζέρ της;) να μιλήσει σε συνέδριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (επί Γιούνκερ), στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, προσκλήθηκε να συναντηθεί επισήμως με τον τότε Πρόεδρο Ομπάμα στον Λευκό Οίκο και να μιλήσει στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών, συναντήθηκε με τον Πάπα Φραγκίσκο και έλαβε τις ευλογίες του για το «έργο» της, ενώ κάποιοι ανόητοι και γλοιώδεις πολιτικοί την πρότειναν για Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης… Το ασυγχώρητο BBC, προ τετραετίας εκμεταλλεύθηκε την αδυναμία τού, 95χρονου τότε, μεγάλου περιβαλλοντολόγου και ιστορικού της φύσης καλοπροαίρετου Ντέιβιντ Ατένμπορο και τον έβαλε αγυρτικώς σε ντοκιμαντέρ μαζί με την εν λόγω εξτρεμίστρια.
Η οποία δήθεν απέφευγε να πετά με αεροπλάνα γιατί μολύνουν με τα καύσιμά τους το περιβάλλον, αλλά τώρα η οπαδός της Χαμάς, παριστάνοντας την «ανθρωπίστρια» και το θύμα της Ισραηλινής βίας, έφαγε ένα κοσέρ σάντουιτς τυλιγμένο σε πλαστικό, πέταξε με δυο αεροπλάνα για να επιστρέψει στους μάνατζέρ της και στην, εμπορευόμενη την διαταραχή της, ασυνείδητη οικογένειά της. Αυτή η απάνθρωπη «ανθρωπίστρια» και «αγανακτισμένη ακτιβίστρια», τώρα αδίστακτα και ατιμωρητί παρουσιάζει τον Ισραηλινό όμηρο της Χαμάς Εβιατάρ Νταβίντ σαν απόδειξη της «γενοκτόνου δράσης του Ισραήλ». Αν πρωτοστατούν τέτοιες/οι διαταραγμένοι, απατεώνες, τσαρλατάνοι, ταραχοποιοί σε λίγο θα αμφισβητούμε και την κλιματική κρίση.
Να δούμε ποιος θα ξαναμιλήσει θετικά γι’ αυτό το άτομο – πάντα βέβαια υπάρχουν οι ευαίσθητοι σαν τον ημέτερο Χρήστο Ράμμο, που επέλεξε την επέτειο της 7/10 να εκφράσει τον αντισημιτισμό του.
Ο Χρήστος Ράμμος στον σπασμένο καθρέφτη του
Η μεγάλη τραγωδία της Μέσης Ανατολής δεν άρχισε με την αδιανόητη τρομοκρατική σφαγή από τη Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023, αλλά το 1948, με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, ισχυρίζεται ο ηρωικός αγωνιστής της ανόθευτης αλήθειας, ο αντιστασιακός Ράμμος, ο ανύστακτος Φρουρός της Επανάστασης Ηθικής στην Ελλάδα.
Ο Χρήστος Ράμμος, πρώην ανώτατος δικαστής, ανδραγαθήσας ως πρόεδρος της ΑΔΑΕ (Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών), η ιδιοφυία που αποδέχθηκε την πρόταση της Νέας Αριστεράς να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι εκτός των άλλων και ακτιβιστής αντιισραηλινός ή αντισιωνιστής, όπως αυτοπροσδιορίζονται όλοι οι αντισημίτες, καμουφλάροντας έτσι το αρχέγονο μίσος τους για τον Εβραϊσμό. (Ευτυχώς που είναι συνταξιούχος και δεν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον δικαστικό ακτιβισμό του στο όνομα του ανθρωπισμού).
Στις 7 Σεπτεμβρίου 2025 ο αριστεριστής Ράμμος έγραψε στη σελίδα του στο Facebook, αναπαράγοντας και μια φωτογραφία που κυκλοφορεί από τους «αλληλέγγυους» στους Φρικπαλεστάιν της ισλαμιστικής τρομοκρατίας: «Όντως η μεγάλη Ιστορία και αυτή η μεγαλύτερη σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο τραγωδία (τραγωδία χωρίς τέλος) δεν άρχισε στις 7.10.2023, αλλά το 1948, όταν ένας ολόκληρος λαός αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Γη του και να ζει έκτοτε είτε ως πρόσφυγας, είτε υπό κατοχή, είτε και τα δύο μαζί, χωρίς καμία ελπίδα για το μέλλον. Και αυτό επί 77 συναπτά έτη. Αυτή η ιστορική πραγματικότητα επίμονα αγνοείται από το Ισραήλ αλλά και από τη μεγάλη πλειοψηφία των δυτικών ΜΜΕ και απ’ όσους ασκούν επιρροή στην κοινή γνώμη των δυτικών κρατών.»
Θα συνέχιζε ως «αλληλέγγυος» υποστηρίζοντας τα σόου των απάνθρωπων εμπόρων πόνου Ισλαμοαριστερών του πειρατικού ψευδοανθρωπιστικού στολίσκου Flotilla, πολλοί από τους οποίους είναι και γνωστοί τραμπούκοι. Κατά τη συνωμοσιολογική αριστερίστικη φαντασίωση του Ράμμου, η «Ζαν ντ’Αρκ» των ανοήτων (Γκρέτα) και ο Ιάσων Αποστολόπουλος «ρίσκαραν να πέσουν στα χέρια του βάρβαρου (όπως αποκαλύφθηκε για μια ακόμη φορά) κατασταλτικού μηχανισμού του Ισραήλ», «απήχθησαν με πειρατική ενέργεια του Ισραήλ»! Ενώ «ουκ ολίγοι συμπολίτες μας που αδιαφορούν πλήρως για όλα αυτά, δεν μπαίνουν ποτέ στον κόπο να ξεφύγουν από την επίσημη προπαγάνδα» της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην οποία ο Ράμμος έχει κηρύξει μια ιδιότυπη «τζιχάντ».
Έτσι «ακούγονται πάρα πολλές φωνές μίσους και συστηματικής κατασυκοφάντησης ανθρώπων, που αγωνίζονται και εξεγείρονται κατά της βαρβαρότητας». «Αυτοί όλοι μισούν την Τούνμπεργκ και τους λοιπούς, γιατί τολμούν να κάνουν αυτό που αυτοί δεν θα τολμούσαν ποτέ να κάνουν, και αποτελούν τον καθρέφτη που τους δείχνει με αμείλικτο τρόπο ποιοι είναι. Και αυτό δεν το αντέχουν.»
Ο Ράμμος ανήκει στην φαντασιακή «Ούμα» της Ισλαμοαριστεράς. Δεν μπορεί να φανταστεί πως αν κοίταζε έναν καθρέφτη αληθινό ίσως να έβλεπε κάτι φριχτές ανταποδόσεις. Ίσως το ιδεολογικό κενό του, σαν μαύρη τρύπα κατάπιε το φρικτό τέλος που είχε το μωράκι Κφιρ Μπίμπας, σε… αντίποινα για την Νάκμπα. Δυστυχώς για τους Ράμμους όμως πάντα θα υπάρχει κι αυτός που θα βγει και θα φωνάξει στους Εβραίους, να πει, να πει πώς έγινε το φονικό. Και δεν είναι ένας, είναι εκατομμύρια.
Όλοι ξέρουμε πώς έγινε το φονικό. Όταν κοπάσει η πληρωμένη διεθνής εκστρατεία προπαγάνδας με τα πετροδολάρια, όλοι θα ξέρουνε πώς έγινε η καταστροφή στη Γάζα και τίνος θύματα ήταν και οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι. Όλοι εκτός από τους στρατευμένους ισλαμοαριστερούς. Γι’ αυτούς λύση θα παραμένει η παλαιστινιακή ένοπλη πάλη και το «From the River to the Sea». Μόνο που ο «άξονας του Κακού» ηττήθηκε κατά κράτος, αφού προκάλεσε ανείπωτα δεινά στους Παλαιστίνιους. Το Ισραήλ νίκησε. Δηλαδή νίκησε η Δύση.
