Και ξαφνικά όλοι οι Έλληνες υποκλίνονται στη Liberation και ομνύουν στην αντικειμενικότητα της έγκριτης εφημερίδας που ίδρυσε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ. Έγιναν όλοι υπέρμαχοι της ελευθεροτυπίας, εξαιτίας της ατυχούς αναφοράς του βουλευτή-πλέον- της Νέας Δημοκρατίας Μπάμπη Παπαδημητρίου. Είμαι βέβαιος ότι ακόμη και ο ιδρυτής της θα μελαγχολούσε με τόσους αυτόκλητους υπερασπιστές μιας εφημερίδας που δεν διαφέρει από καμία άλλη, όχι γιατί έχει μεγαλύτερη ιστορία από τις άλλες τόσο, όσο γιατί έχει σημείο αναφοράς τον Γαλλικό Μάη του ’68.
Εντάξει, ο πρώην συνάδελφος, και οσονούπω βουλευτής, θα μπορούσε να εκφράσει με διαφορετικό τρόπο τις προσωπικές του απόψεις για τη σχέση που είχαν αναπτύξει με το Μαξίμου οι ανταποκριτές κάποιων εφημερίδων του εξωτερικού. Αλλά μέχρι εκεί, αφού αυτό το «τσουνάμι» συμπαράστασης δεν δικαιολογείται, παρά το γεγονός ότι τα σχόλια ήταν όντως απρεπή. Κάπου σ’ αυτό το σημείο χάθηκε το μέτρο με αποτέλεσμα να εμφανίζεται η Liberation ως ιερά βίβλος στην οποία οφείλεται σεβασμός. Κανείς, όμως, δεν αντέδρασε όταν η ίδια εφημερίδα είχε πρωτοσέλιδο τον «Petit Koulis», ή όταν σχολίαζε, φωτογραφίζοντας την οικογένεια του πρωθυπουργού, ότι η Ελλάδα καταστράφηκε από την οικογενειοκρατία.
Δηλαδή, η χώρα δεν έγινε διεθνώς ρεζίλι από αυτό το πρωτοσέλιδο και διασύρθηκε από τις απόψεις του Παπαδημητρίου; Και στο κάτω- κάτω επειδή η εν λόγω εφημερίδα ιδρύθηκε από τον Σαρτρ σημαίνει ότι πρέπει να καταπίνουν οι αναγνώστες της αμάσητα τα άρθρα που δημοσιεύονται στις σελίδες της; Σε τελευταία ανάλυση όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται για την έλλειψη σεβασμού στην εφημερίδα, κανονικά θα έπρεπε να προβληματισθούν από που αντλούσε τις πληροφορίες της και παρουσίαζε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ περίπου ως σωτηρία για τη χώρα.
Εν κατακλείδι η εφημερίδα του Μάη του ‘68, ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό της καθεστώς, έχει τις απόψεις της για το τι συμφέρει την Ελλάδα και ο Μπάμπης τις δικές του για την εφημερίδα. Ο θόρυβος και η δραματοποίηση αποτελούν σύμπτωμα οξείας ανοησίας.
Easy Writer
