Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάπτωση για το ανθρώπινο είδος, από την αντιστροφή της φύσης της μητρότητας, και τις δολοφονίες παιδιών από τις ίδιες τους τις μάνες, δεν υπάρχει πιο κάτω για κανένα είδος θηλαστικού πάνω στον πλανήτη από καταβολής κόσμου.
Ένα τρίχρονο παιδάκι, ένα μικρό κοριτσάκι, ήταν νεκρό στα αζήτητα για μέρες, και ευτυχώς που η Ελληνική Αστυνομία έφτασε με ταχύτατους ρυθμούς στη λύση του μυστηρίου, αξιοποιώντας το υλικό των καμερών και συνδυάζοντας στοιχεία που οδήγησαν στην ίδια του τη μητέρα, αν είναι ποτέ δυνατόν να φτάσανε στην μάνα που το έφερε στο κόσμο, και ναι έχουν - πολύ σωστά - απαγγελθεί κατηγορίες για ανθρωποκτονία, αφού όλα δείχνουν πως η ίδια πέταξε το μωρό μέσα στο νερό και επέστρεψε στο σπίτι χωρίς αυτό.
Πισπιρίγκου, Μουρτζούκου, Αλγερινή, τρεις υποθέσεις που σου γυρνάνε το στομάχι ανάποδα, τρεις “μάνες" που είτε εκτίουν ισόβια για τις δολοφονίες των παιδιών τους, είτε βρίσκονται ακόμα στο στάδιο της σύλληψης, όπως όμως και να έχει, τρεις εκδοχές την απόλυτης φρίκης ξεδιπλώθηκαν μπροστά μας σε μικρό χρονικό διάστημα, αφήνοντας την κοινή γνώμη άναυδη στην αρχή και οργισμένη στο τέλος.
Η μητρότητα συναισθηματικά ταυτίζεται με την απόλυτη φροντίδα, την αγάπη, την αυτοθυσία. Όταν όμως αυτή η εικόνα γκρεμίζεται, προκαλεί όχι μόνο σοκ, αλλά και βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα. Πώς φτάνει μια μητέρα να αφαιρέσει τη ζωή του ίδιου της του παιδιού; Ασύλληπτο και αναπάντητο.
Διαβάσαμε πλυντήρια παιδοκτονιών αυτές τις μέρες, αναγωγές σε κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα για να δικαιολογηθεί η πράξη, και πραγματικά δεν ξέρω τί μπορεί να με έχει αηδιάσει και εξοργίσει περισσότερο, η πράξη αυτή ως αυτή ή το ξέπλυμα από τους ανθρώπους του “πνεύματος” που στην τελική είναι απλά άνθρωποι του “αίματος”.
Οι ειδικοί μιλούν για παθολογικές καταστάσεις, προφανώς και μιλάμε για βαριά άρρωστους που δεν έχουν καμία θέση μέσα στο κοινωνικό ιστό, παρά μόνο σε φυλακές - ψυχιατρεία. Αν θέλουμε να το αποτρέψουμε στο μέλλον, οφείλουμε να δούμε την ψυχική υγεία ως ζήτημα δημόσιας προτεραιότητας, χωρίς ναι μεν και αλλά, σε μια χώρα που ακόμα και στις μέρες μας σε μικρές κοινωνίες η ψυχική νόσηση θεωρείται ταμπού και κρύβεται επιμελώς κάτω από το χαλάκι.
