Φαίνεται πως για ορισμένους νεαρούς -προσκείμενους στην αριστερά- η πραγματικότητα δεν είναι τόσο συναρπαστική όσο η μόνιμη επανάσταση που έχουν φανταστεί στο μυαλό τους. Με αφορμή το περιστατικό στην κεντρική πλατεία της Πάτρας, όπου η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Χριστίνα Αλεξοπούλου δέχτηκε λεκτική επίθεση απλώς επειδή… πέρασε από το σημείο, πέρα από τα εύλογα και τα αυτονόητα, αναπόφευκτα γεννάται ένα ακόμα ερώτημα: πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμη «διαμαρτυρίες» για την Παλαιστίνη, τη στιγμή που ο πόλεμος έχει πια τερματιστεί;
Έτσι, ακόμη κι όταν τα γεγονότα έχουν λήξει, εκείνοι συνεχίζουν ακάθεκτοι, λες και αν δεν κρατήσουν ζωντανό κάποιον μακρινό καημό, θα αναγκαστούν να ασχοληθούν με τα δικά τους.
Κι ενώ η χώρα αντιμετωπίζει τα δικά της καθημερινά προβλήματα, κάποιοι επιλέγουν να αναβιώνουν εμφυλιακές διαθέσεις μέσα από ξένες υποθέσεις που δεν αγγίζουν ούτε την καθημερινότητα, αλλά ούτε και την ποιότητα ζωής των Ελλήνων πολιτών. Είναι σχεδόν εντυπωσιακό πώς μπορούν να μετατρέπουν ένα ζήτημα που έχει λήξει, σε αφορμή εσωτερικής έντασης, μιας έντασης που, κατά βάση, ξεκινάει μόνο από τη δική τους συμπεριφορά.
Η εικόνα ανθρώπων που επιμένουν να διαμαρτύρονται για κάτι που έχει κλείσει, μοιάζει περισσότερο με ανάγκη για μόνιμη σύγκρουση, παρά με πολιτική θέση. Γιατί αν τελειώσει η «μάχη», τι θα μείνει; Ίσως η παραδοχή ότι ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, αλλά κάποιες ιδεολογίες που γεννούν συμπεριφορές θα είναι πάντα στάσιμες εις τον αιώνα των αιώνων.
