Πλέον οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε να εξωτερικεύσουμε ό,τι μας απασχολεί και μας προβληματίζει. Δίχως ενοχές, φόβο, τύψεις και βασανιστικές δεύτερες σκέψεις.
Γράφει ο Φώτης Καρύδας
To Εθνικό Θέατρο πήρε μια ξεχωριστή πρωτοβουλία, ξεκινώντας τη νέα καλλιτεχνική σεζόν: Να διοργανώσει μια σειρά από συζητήσεις πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία και την τέχνη. Η πρώτη συζήτηση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου και επικεντρώθηκε στο Ελληνικό θέατρο την εποχή του #MeToo. Πολλοί γνωστοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες τοποθετήθηκαν πάνω στα μεγάλα ζητήματα της συμπερίληψης και της ισότητας, του εργασιακού bullying και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων, της ανισότητας, της πατριαρχίας και των τοξικών σχέσεων εξουσίας που μπορούν να αναπτυχθούν στο θέατρο αλλά και σε κάθε εργασιακό χώρο.
Το κίνημα #MeToo –πρώτα στον χώρο του αθλητισμού και στη συνέχεια σε αυτόν του θεάτρου– έφερε στο φως άσχημες και άβολες για πολλούς αλήθειες, που κρύβονταν επιμελώς κάτω από το χαλί για πάρα πολλά χρόνια. Μάθαμε για κακοποιητικές συμπεριφορές, τοξικές σχέσεις εξουσίας, οντισιόν που προσβάλλουν τους υποψηφίους. Υπήρξαν οι θύτες και τα θύματα αλλά και πάρα πολλοί που βρίσκονταν ανάμεσά τους για πολλά χρόνια. Που γνώριζαν, αλλά προτιμούσαν τη σιωπή. Το #MeToo ανέτρεψε τα πάντα και πλέον οι περισσότεροι μπορούν να εξωτερικεύσουν ό,τι τους απασχολεί και τους προβληματίζει. Δίχως ενοχές, φόβο, τύψεις, βασανιστικές δεύτερες σκέψεις.
Οι άνθρωποι που τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά αποτελούν οξυγόνο για την κοινωνία μας. Πόσο μάλλον σε μια εποχή που η βία και η τοξικότητα ξεχειλίζουν, που υπάρχει ακόμα μίσος και καχυποψία για οτιδήποτε το διαφορετικό. Ολοι μας στο τέλος της ημέρας πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας. Ανεξάρτητα με το αν κάποιος έχει περισσότερη εξουσία από κάποιον άλλον, λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας.
Αυτή η επανάσταση του φωτός δεν έχει φτάσει ακόμα στο τέλος της. Ο δρόμος της ισότητας, του αλληλοσεβασμού και της συμπερίληψης στην τέχνη αλλά και στους περισσότερους εργασιακούς χώρους είναι δύσβατος και ανηφορικός. Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο δρόμος έχει χαραχτεί και μένει να τον διανύσουμε όλοι με θάρρος και αποφασιστικότητα. Αλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
