Ούτε φωνές, ούτε πανό, ούτε αφίσες στο Διαδίκτυο, ούτε καλέσματα, ούτε φυσικές παρουσίες από τους συνήθεις ευαίσθητους στη δίκη για την τραγωδία στο Μάτι παρά την πρόσκληση που απεύθυναν οι συγγενείς των 104 θυμάτων και των εγκαυματιών που βρέθηκαν στο Εφετείο για να παρακολουθήσουν την αγόρευση της εισαγγελέως που θα συνεχιστεί και σήμερα Πέμπτη.
Οι διάφορες… συλλογικότητες χάθηκαν, οι αριστεροί συμπολίτες που τρέχουν σε κάθε συγκέντρωση επίσης. Ακόμη και αυτοί που έχουν σηκώσει το θέμα της τραγωδίας στα Τέμπη απέφυγαν επιμελώς οποιαδήποτε αναφορά. Το ΠΑΣΟΚ… εκπροσωπήθηκε από τον Παύλο Χρηστίδη, για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ακούσαμε τίποτα.
Το Μάτι δεν δείχνει να αποτελεί αντικείμενο στο πλαίσιο του αιτήματος για δικαιοσύνη και αλήθεια. Δεν στήθηκαν λαϊκά δικαστήρια για να δικάσουν και να καταδικάσουν όλους όσοι ενεπλάκησαν και με λάθη και παραλείψεις οδήγησαν στον τραγικό απολογισμό. Και καλώς δεν στήθηκαν.
Το θέμα όμως είναι γιατί η τραγωδία στο Μάτι έχει αντιμετωπιστεί με άλλον τρόπο;
Μήπως γιατί δεν δημιουργεί κλίμα και δεν αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους όσοι επιδιώκουν την πρόκληση φθοράς στη σημερινή κυβέρνηση; Ή μήπως διότι κανείς δεν επιχείρησε να εργαλειοποιήσει τον πόνο των συγγενών και να προκαλέσει το συναίσθημα της οργής στους πολίτες;
Δεν είναι θέμα συμψηφισμού. Όμως είναι αδύνατο να μην ασχοληθεί κάποιος και να μην καταγράψει τις δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Έχουμε δύο τραγωδίες που για τη χώρα είναι εθνικού μεγέθους. Μόνο που η μία επιχειρείται να εργαλειοποιηθεί και να μετατραπεί σε θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων. Και αυτό προβληματίζει όλο και περισσότερους.
Η εκμετάλλευση νεκρών δεν εντάσσεται στο dna των πολιτών αυτής της χώρας και γι’ αυτό όσοι επιχειρούν κάτι τέτοιο βλέπουν τις πλάτες των ψηφοφόρων που θέλουν να μαζέψουν.
Από την άλλη οι επιλεκτικές… ευαισθησίες είναι εμφανείς τουλάχιστον σε όσους καταγράφουν τα γεγονότα και σε αυτούς που τα παρακολουθούν χωρίς να μπαίνουν σε μικροκομματικές λογικές.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
