Μπορεί ο κ. Κασσελάκης να δήλωσε πως «δεν είναι επί προσωπικού καθόλου», αλλά κατά τον Αριστοτέλη (τον οποίο ελπίζω να μην μπερδεύει ούτε με τον Ηράκλειτο ούτε με τον Ηρόδοτο), «οι άδικες, αλλά και οι δίκαιες πράξεις ορίζονται: 1ον εν σχέσει με τους Νόμους και 2ον εν σχέσει με τα πρόσωπα».
Υπό το πρίσμα αυτό, η επίσκεψη του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στα κεντρικά Γραφεία του ΚΕΘΕΑ, στα μέσα -ακριβώς- του περασμένου μηνός, συνοδεύετηκε από ένα διπλό θεσμικό ατόπημα, καθώς ο κ. Κασσελάκης δεν δίστασε να εργαλειοποιήσει πολιτικά τον χώρο των εξαρτήσεων, προκειμένου να κερδίσει φθηνά επικοινωνιακά οφέλη καθώς βλέπει το κόμμα του να διασπάται και τον ίδιο να αδυνατεί να σταθεί στο ύψος του ρόλου του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Είναι πρωτοφανές για επί κεφαλής πολιτικού κόμματος να δηλώνει πως δεν αναγνωρίζει «πρακτικά και ηθικά» τη νομίμως διορισμένη από τη δημοκρατικά εκλεγμένη Κυβέρνηση της χώρας, Διοίκηση ενός Οργανισμού που χρηματοδοτείται από τις θυσίες των Ελλήνων φορολογουμένων και τον οποίο η παρούσα Διοίκηση υπηρέτησε και εξακολουθεί να τον υπηρετεί αμίσθως, ενώ ήδη από τον Ιούλιο του 2022 ο διορισμός της έχει κριθεί σύννομος από το ίδιο το ΣτΕ.
Ενδεικτικό της θεσμικής ανεπάρκειας του κ. Κασελάκη είναι, επίσης, το ότι επέλεξε να προτάξει με βιασύνη και προχειρότητα τον διχαστικό λόγο, αρνούμενος να περιμένει να δει την τελική μορφή του Νομοσχεδίου για την Ψυχική Υγεία και τις Εξαρτήσεις, όπως και τον προέτρεψα, με ήπιους τόνους, να πράξει.
Πρόκειται για μία σημαντική και καινοτόμο μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης η οποία θα τεθεί σύντομα σε δημόσια διαβούλευση, φέρνοντας, μέσα από τον διάλογο με την κοινωνία των πολιτών τις απαραίτητες τομές που απαιτούνται για την αποδοτικότερη λειτουργία όλων των Δομών που είναι προσανατολισμένες στην προσφορά υπηρεσιών ψυχικής υγείας, απεξάρτησης και επανένταξης, στις ευαίσθητες ομάδες των συνανθρώπων μας που βρίσκονται σε ανάγκη.
Τους ανθρώπους αυτούς οφείλουμε να υπηρετούμε, με συνέπεια και αποτελεσματικότητα χωρίς να μας αγγίζουν οι άτοπες, σπασμωδικές κινήσεις πολιτικής απελπισίας, αγένειας και προσωπικής ανεπάρκειας όπως η συγκεκριμένη αντίδραση του κυρίου Κασσελάκη, ο οποίος ήταν, εν τέλει, εκείνος που αποχώρησε, από το ΚΕΘΕΑ, άπρακτος ως προς τα επικοινωνιακά οφέλη που αποζητούσε και ηθικά αποδυναμωμένος, απέναντι σε μια Διοίκηση που επί 4 και πλέον έτη ασκεί αμίσθως τα καθήκοντά της, αλλά, κυρίως, απέναντι στην ίδια την κοινωνία.
Χρίστος Λιάπης
Ψυχίατρος - Διδάκτωρ Παν/μιου Αθηνών
