Όταν η πολιτική και η δημοσιογραφία χάνουν κάθε επαφή με το λειτούργημα και γίνονται ένα καθημερινό επάγγελμα, φορτωμένο με μισές αλήθειες και ψέματα, συνιστά κοινωνικό πλήγμα.
Όταν όμως ομάδες ανθρώπων από το κοινωνικό σύνολο, με ή χωρίς την καθοδήγηση κομματικών μηχανισμών, με ή χωρίς την κομματική ανοχή και προστασία, κάνουν επάγγελμα τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, προσφέροντας... πολύτιμες δυνατότητες εργαλειοποίησης ενός κοινωνικού συμβάντος σε πολιτικά μορφώματα, αλλά και κόμματα, τότε η κοινωνία νοσεί. Σε πολλές περιπτώσεις, κατ’ επίφαση συλλογικότητες, αλληλέγγυοι και επιτροπές αλληλεγγύης έγιναν και μπαχαλάκηδες, στο όνομα της δράσης. Επιθέσεις, καταστροφές και χάος. Αυτή είναι η μία, στρεβλή και σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, γιατί υπάρχουν και εκείνοι που τιμούν τις λέξεις και τις αξίες που αντιπροσωπεύουν.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η απεργία πείνας του πατέρα που έχασε το παιδί του στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών ενεργοποίησε τα κοινωνικά αντανακλαστικά της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Και η αντίδραση ήταν μαζική. Ομάδες ανθρώπων μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τους χώρους εργασίας ένωσαν τις φωνές τους σε δύο λέξεις. Κατανόηση και συμπαράσταση στον Πάνο Ρούτσι, που δικαιούται να μάθει πώς πέθανε το παιδί του.
Κάπως έτσι πήρε την πρωτοβουλία, αρχικά μέσω του Facebook, μια μικρή ομάδα μεταναστών δεύτερης γενιάς για να μετατρέψει την ατομική αμηχανία απέναντι στον αγώνα του Ρούτσι σε δημόσιο λόγο. Κάπως έτσι απλοί άνθρωποι ζητούν και διεκδικούν με τη φωνή τους το τέλος της αιματοχυσίας στη Μέση Ανατολή. Ανάμεσα σε αυτούς, ωστόσο, κατά αντιστοιχία με τα ταραχοποιά στοιχεία (πάλαι ποτέ «γνωστοί άγνωστοι») στις ειρηνικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας των πολιτών, υπάρχουν και κάποιοι... ταγμένοι στην πλατεία. Κάποιοι που επιβιώνουν... ηθικά με την καταγγελία για την καταγγελία, που... ζουν για τον δρόμο. Από ανία, ίσως, από γραφικότητα ή ως χορηγοί σε όποια κέντρα επενδύουν στην αναταραχή και στο χάος.
Είναι αυτοί που έμειναν... άνεργοι και άεργοι με τη λήξη της απεργίας του Πάνου Ρούτσι. Αυτοί που... βυθίζονται σε θλίψη όταν σβήνουν τα φώτα στην πλατεία και ξεστήνονται οι σκηνές, αλλά και οι πιο κυνικοί, που αναζητούν... ένα επίδομα ανεργίας, μέχρι την επόμενη αποστολή.
Για να μην περιμένουν μάλιστα πολύ, η συμμαχία των προθύμων της αντιπολίτευσης αναμένεται να κάνει ότι περνά από το χέρι της για να κρατηθεί ζεστό το θέμα της τραγωδίας των Τεμπών. Ήδη η Ζωή Κωνσταντοπούλου, λίγο πριν εγκαταλείψει το Σύνταγμα ο Πάνος Ρούτσι, άνοιξε σε δημόσια θέα τα... χαρτοφυλάκια των αλληλέγγυων.
Οι... άλλες ιστορίες
Μια ματιά στα πρόσφατα γεγονότα καταδεικνύει ότι σε πολλές περιπτώσεις η λέξη και η έννοια αλληλεγγύη κακοποιήθηκε.
Σχεδόν έναν χρόνο πριν, τον Οκτώβριο του 2024, την ευθύνη για τις καταστροφές σε ΑΤΜ της Alpha Bank και την πυρπόληση κάδων στο κέντρο του Βόλου, στο πλαίσιο διαμαρτυρίας για τον θάνατο 21χρονου αλλοδαπού από «παθολογικά αίτια» στο κατάστημα κράτησης νέων του Βόλου, ανέλαβε η οργάνωση Αλληλέγγυοι/ες.
Ομάδες «αλληλέγγυων», μέλη του BDS Greece, φοιτητικοί σύλλογοι, συλλογικότητες και μέτωπα της Ακρας Αριστεράς οργανώνουν συγκεντρώσεις ενάντια στο Ισραήλ, δήθεν στο όνομα των «δικαιωμάτων των Παλαιστινίων», επιδιώκοντας τη δαιμονοποίηση του Ισραήλ και την εξοικείωση της κοινής γνώμης με αντισημιτικά αφηγήματα. Εξάλλου, το κίνημα BDS είναι μια συντονισμένη προσπάθεια διεθνούς αποκλεισμού του Ισραήλ, από τα πολιτιστικά, ακαδημαϊκά και οικονομικά τεκταινόμενα. Δημιουργήθηκε το 2005 από παλαιστινιακές οργανώσεις, κάποιες εκ των οποίων έχουν δεσμούς με τη Χαμάς.
Στην Ελλάδα, η BDS Greece εμφανίζεται ως «ανεξάρτητη συλλογικότητα» που δρα «ειρηνικά» και «χωρίς ρατσισμό». Δίπλα σε αυτές τις λέξεις, ωστόσο, τοποθετεί ως προσδιορισμό στο Ισραήλ και όρους όπως «απαρτχάιντ», «εποικισμός», «κατοχή»…
Στο όνομα της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, στην πορεία διαμαρτυρίας έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, πριν από έξι ημέρες, ομάδα νεαρών επιτέθηκε στους αστυνομικούς, πετώντας καπνογόνα. Οι αστυνομικοί απάντησαν με χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χρήση χημικών.
Άραγε, θυμάται κανείς το μακρινό 2016, με την κυβερνώσα Αριστερά στις επάλξεις, τον ύποπτο ρόλο που έπαιξαν οι «αλληλέγγυοι» στους προσφυγικούς καταυλισμούς, σύμφωνα με την Αστυνομία; Τότε που υπήρξαν πρόσφυγες να υποστηρίζουν ότι οι «αλληλέγγυοι» έγραψαν στα αραβικά το κάλεσμα που προκάλεσε τα επεισόδια στην Ειδομένη…
Η σύνθεση της ομάδας αλληλεγγύης έχει τη δική της σημασία. Ευρωπαίοι, μέλη ακτιβιστικών οργανώσεων, κυρίως Ισπανοί, Γερμανοί και Βρετανοί, ανεξάρτητοι Αμερικανοί ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα με δράση σε Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν και Τουρκία, μέλη βαλκανικών ΜΚΟ και Ελληνες αντιεξουσιαστές με δράση σε Ειδομένη, Λέσβο, Χίο και Πειραιά.
Βαπτισμένοι «αλληλέγγυοι», που διέμεναν στα Σκόπια ή σε χωριά γύρω από την Ειδομένη, χρηματοδοτούνταν από... άγνωστα «φιλανθρωπικά ιδρύματα» και υποκινούσαν εφόδους στα σύνορα.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, η Διεθνής Αμνηστία το 2021 σημειώνει: «Τα τελευταία χρόνια, η συμπόνια έχει μετατραπεί σε έγκλημα στην Ευρώπη. Άνθρωποι που έχουν βοηθήσει πρόσφυγες και μετανάστες/ριες έχουν απειληθεί, έχουν λοιδορηθεί, έχουν εκφοβιστεί, έχουν παρενοχληθεί και έχουν συρθεί στα δικαστήρια για να τιμωρηθούν μόνο και μόνο επειδή βοήθησαν άλλους/ες που το είχαν ανάγκη... Εχουν ασκηθεί δεκάδες διώξεις εναντίον ΜΚΟ αλλά και ατόμων στην Ιταλία, την Ελλάδα, τη Γαλλία και την Ελβετία».
Για μία ακόμη φορά, η αλήθεια μάλλον είναι όπως την ορίζει κανείς...
