Ενθυμούμενος τη ρήση του Αριστοτέλη Ωνάση για τις κρίσεις, προσθέτω ότι οι κρίσεις εκτός από κροίσους γεννάνε και επίδοξους σωτήρες. Που δοθείσης ευκαιρίας επανακάμπτουν προκειμένου να δικαιολογήσουν τα λάθη τους χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τα λάθη των άλλων.
Με τα λόγια του Νίκου Εγγονόπουλου, επί των συμβάντων, η πείρα μου μού επιτρέπει να πω, με απόλυτη ευθύνη, πως στον τόπο μας, και μάλιστα στα χρόνια τα δικά μας, η εκτίμησις εκδηλώνεται με αμείλικτη καταδίωξη.
Επί του προκειμένου η συνεύρεση ενός ετερόκλητου ακροατηρίου, από τον Λάκη Λαζόπουλου, τη Βασιλική Θάνου, την Έλενα Κουντουρά, μέχρι τον Πάνο Καμμένο, τον Ευάγγελο Αντώναρο, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Κώστα Ζαχαριάδη, έγινε αφορμή να μάθουμε ότι η δημοκρατία διέρχεται κρίση.
Να μάθουμε ότι οδηγούμαστε σε κρίση εμπιστοσύνης, κρίση αντιπροσώπευσης, κρίση αμφισβήτησης των θεσμών, κρίση απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος.
Αποφεύγοντας τη σύγκριση με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την αφωνία για τα ανοσιουργήματα εκείνης της περιόδου από τη συντριπτική πλειονότητα του ακροατηρίου που έσπευσε να ακούσει τον Κώστα Καραμανλή και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αναρωτιέμαι: Μήπως η κρίση εμπιστοσύνης οφείλεται σε τέτοιες… επαφές τρίτου τύπου (και τύπων), οι οποίες αναδεικνύουν την ακρισία όσων δοκιμάζουν τη μνήμη μας;
