Διατυπώνεται εν είδει απορίας το ερώτημα για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Στην χώρα μας, ακόμη και μετά την διάλυση της Χρυσής Αυγής υπάρχουν θύλακες ακροδεξιών στοιχείων, συγκεκαλυμμένοι ή μη. Μάλιστα θα μπορούσε να προκαλεί και κατάπληξη για την χώρα μας η ύπαρξη της ακροδεξιάς καθώς θα αποτελούσε αντίφαση προς την διαδεδομένη άποψη ότι οι Έλληνες έχουν αριστερόστροφες αντιλήψεις. Αλλά ας μη ξεχνάμε πόσοι Έλληνες μετά την κατάρρευση της δικτατορίας έδειχναν να την νοσταλγούν κάτι που ακυρώνει την διαδομένη αντίληψη περί αριστερόστροφων τάσεων.
του Όθωνα Καραγιάννη
Μάλλον πρόκειται για ένα εκκρεμές που κινείται από την όχθη του «όπου φυσάει ο άνεμος» και στην προπαγάνδας της εγχώριας αριστερής μειοψηφίας, που όμως είναι δυναμική.
Βεβαίως, σε σχέση με την χώρα μας η ακροδεξιά έξαρση είναι πιο έντονη στην λοιπή Ευρώπη, αν κρίνουμε μάλιστα και από το αποτέλεσμα των πρόσφατων γαλλικών εκλογών. Αποδίδεται δε η στροφή των κοινωνιών προς τα άκρα, τα δεξιά, στις κρίσεις που εμφανίζονται κατά καιρούς στην ιστορία των λαών. Η ιστορική εμπειρία το έχει αποδείξει αυτό.
Ίσως όμως θα πρέπει να εξετάσουμε και άλλον ένα παράγοντα και όχι να μείνουμε στο ότι λ.χ. όταν μία οικονομική κρίση πλήττει την κοινωνία, η ακροδεξιά είναι εκείνη που θα επαναφέρει την οικονομική ευημερία. Άλλωστε ποια κυβέρνηση, ποιας ιδεολογικής κατεύθυνσης θέλει να μην είναι ικανοποιημένος ο λαός τον οποίον κυβερνάει;
Θα πρέπει λοιπόν να προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε και κάποιον άλλο λόγο. Της πιθανής απαίτησης από τους λαούς που στρέφονται προς τη άκρα δεξιά, για πιο αυστηρή τήρηση κάποιων νόμων και της τάξης όταν η Δημοκρατία δείχνει μεγαλύτερη ανοχή. Το ζήτημα είναι ότι έτσι όπως εξελίσσεται η Δημοκρατία (πολύ περισσότερο στην χώρα μας) αναγνωρίζει μόνο δικαιώματα και παραβλέπει τις υποχρεώσεις των πολιτών.
Οι δημοκρατικών πεποιθήσεων κυβερνήσεις (διότι και οι ακροδεξιές, κατά τα άλλα υποτίθεται ότι δημοκρατικά εκλέγονται) έχουν την τάση να είναι πιο χαλαρές και ανεκτικές. Αν αναφερθούμε π.χ. στις χώρες της Ευρώπης και στο τμήμα της κοινωνίας που στρέφεται στην ακροδεξιά θα δούμε ότι ένας λόγος γι’ αυτό υπήρξε το μεταναστευτικό, εναντίον του οποίου οι κοινωνίες αυτές δεν στρέφονται από μία ρατσιστικής φύσεως αντιπάθεια, αλλά διότι πιστεύουν ότι τα ξένα χέρια τους παίρνουν τις δουλειές. Επομένως απαιτούν την λειτουργία των νόμων για την προστασία τους.
Και στα θέματα της τάξεως και ασφάλειας οι δημοκρατικές κυβερνήσεις είναι πιο ελαστικές λαμβάνοντας υπόψιν και το πολιτικό κόστος μιας πιο αυστηρής στάσης τους. Αυτό είναι ιδιαιτέρως εμφανές, ως φαινόμενο, στην χώρα μας και το έχουμε δει –και το βλέπουμε- στην χαλαρή συνήθως στάση έναντι περιθωριακών ομάδων, με ιδιαίτερη δραστηριότητα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε από το γεγονός ότι μετά από 34 χρόνια εκκενώθηκε και εκκαθαρίστηκε πανεπιστημιακό τμήμα που τελούσε υπό κατάληψη από ΄περιθωριακούς και με ελάχιστη σχέση με τον πανεπιστήμιο.
Ένας από τους τρόπους για να κλείσει από την Δημοκρατία ο δρόμος μέρους της κοινωνίας προς την άκρα δεξιά και τον φασισμό είναι να επαναφέρει την ισορροπία μεταξύ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων που αναγνωρίζονται στις κοινωνίες από τους νόμους. Μόνο έτσι θα ακυρωθούν και τα όποια επιχειρήματα όσων θεωρούν ότι η ευταξία, η έννομη τάξη και τα συμφέροντά τους προστατεύονται μόνο από ιδεολογίες, όμορες του φασισμού.
