Η Αγγλία αποφάσισε να φορολογήσει με ΦΠΑ 20% τα ιδιωτικά σχολεία. Η κυβέρνηση το παρουσιάζει ως μέτρο δικαιοσύνης: «Ας πληρώσουν οι πλούσιοι για να ενισχυθούν τα δημόσια σχολεία». Ακούγεται ωραίο στο χαρτί. Στην πράξη, όμως, πρόκειται για ένα πολιτικό τέχνασμα που αφήνει τις οικογένειες της μεσαίας τάξης εκτεθειμένες και απειλεί να γκρεμίσει ό,τι με κόπο έχουν χτίσει.
Διότι οι πάμπλουτοι θα συνεχίσουν να στέλνουν τα παιδιά τους στα ακριβά κολέγια του Λονδίνου. Δεν τους αγγίζει ο ΦΠΑ, όπως δεν τους άγγιξε ποτέ καμία κρίση. Ποιοι χτυπιούνται λοιπόν; Οι οικογένειες που στερούνται διακοπές, δεύτερο αυτοκίνητο, μικρές πολυτέλειες, για να επενδύσουν στην εκπαίδευση των παιδιών τους. Αυτές είναι που θα αναγκαστούν να αποσύρουν τα παιδιά από τα ιδιωτικά σχολεία, γεμίζοντας ακόμη περισσότερο ένα δημόσιο σύστημα ήδη πιεσμένο.
Και εδώ βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση: κάθε μαθητής που εγκαταλείπει το ιδιωτικό σχολείο δεν σημαίνει «εξοικονόμηση για το κράτος», αλλά πρόσθετο βάρος. Νέες αίθουσες, περισσότεροι δάσκαλοι, μεγαλύτερα κόστη. Το 1,7 δισ. που υπόσχεται η κυβέρνηση μοιάζει ήδη με λογιστικό όνειρο θερινής νυκτός.
Επιπλέον, αυτή η πολιτική έχει και μια ύπουλη κοινωνική διάσταση: χτυπά την εργαζόμενη μητέρα. Χιλιάδες γυναίκες που βασίζονταν στο ολοήμερο πρόγραμμα των ιδιωτικών σχολείων για να δουλεύουν πλήρως απασχολημένες, θα αναγκαστούν να μειώσουν ώρες ή να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους. Το αποτέλεσμα; Λιγότερα εισοδήματα, λιγότεροι φόροι, μικρότερη παραγωγικότητα. Ένα μέτρο που παρουσιάζεται ως «προοδευτικό» γυρίζει μπούμερανγκ στην ίδια την οικονομία.
Η ιδιωτική εκπαίδευση δεν είναι ταξικό προνόμιο· είναι επένδυση. Και μάλιστα μια επένδυση με θετική επίδραση και στο δημόσιο σχολείο, αφού αποσυμφορεί τάξεις και απελευθερώνει πόρους. Το να την παρουσιάζει κανείς ως «πολυτέλεια για τους λίγους» είναι πολιτικός λαϊκισμός και τίποτε παραπάνω.
Η αλήθεια είναι απλή: το μέτρο δεν θα χτυπήσει τους πλούσιους, δεν θα σώσει τα δημόσια σχολεία, δεν θα φέρει κοινωνική δικαιοσύνη. Θα κάμψει τη μεσαία τάξη, θα επιβαρύνει την οικονομία και θα ενισχύσει τον φαύλο κύκλο της ανισότητας.
Στη Βρετανία, λοιπόν, δεν παίζεται ένα παιχνίδι για το μέλλον της εκπαίδευσης. Παίζεται ένα επικίνδυνο πείραμα ιδεολογικής εμμονής, με θύμα πάντα τον ίδιο: τον άνθρωπο που θέλει κάτι καλύτερο για το παιδί του.
